Wie kent de ellenlange to-do lijstjes niet die ervoor zorgen dat je stress toeneemt in plaats van te doen waar ze in principe voor bedoeld zijn? De to-do lijstjes voor mezelf waren vaak zo lang dat het me werkelijk kon overweldigen van ze nog maar te zien en dan mocht ik er nog niet aan denken dat ze moesten uitgevoerd worden ook. Meestal had ik ook nog een to-do lijst als extra handleiding om in de chaos van alle lijstjes enig overzicht en volgorde te bewaren om zo efficiënt mogelijk te werken. Uiteindelijk deed dat mijn spanning alleen maar toenemen alleen besefte ik dat niet tijdig. Gekkenwerk dus want op die manier bleef er meestal ook  nog weinig ruimte over voor spontane uitbarstingen van impulsiviteit die me ook net zo aantrekkelijk lijken en me het gevoel geven dat ik echt leef, nog maar eens de bevestiging van de paradox van mijn bestaan. Het gevoel dat we even kunnen ontsnappen aan de realiteit en het ons opgelegde ritme maar bovendien ook werkelijk leven, daar draait het toch allemaal om? Dat wij vaak zelf degene zijn die ons in een bepaald keurslijf hebben gestopt doorheen de tijd, beseffen we meestal niet of toch niet voor het te laat is, dat was bij mij niet anders. Tot ik noodgedwongen in de situatie terecht kwam die me er toe dwong mijn leven onder de loep te nemen en daar kan ik achteraf dus alleen maar blij om zijn. We dragen immers zelf de verantwoordelijkheid over ons leven, laat ons dat vooral niet vergeten. Ik was jarenlang zo hard bezig met de praktische organisatie ervan dat ik nooit nog zorgeloos kon genieten omdat ik zoveel wou doen terwijl ik nu ontdekt heb dat we net in het nu moeten leven om in de toekomst samen te kunnen genieten van het verleden.

Zo had ik het eerder al over de ontelbare pogingen die ik deed om meer taken te verdelen, hoe mooi klinkt het toch, dat delegeren maar wat heb ik het moeten leren. Het is een moeilijke strijd met mezelf geweest en zeker niet evident voor een controlefreak als ik maar stilaan merk ik toch dat ik ook hierin vooruitgang maak. Het inzicht van enkele weken geleden dat wanneer ik de verwachtingen niet duidelijk maak, er ook geen gevolg  kan worden aan gegeven, heeft me stilaan de juiste weg getoond. Het vragen en aanvaarden van hulp zorgt stilaan voor een vernieuwd evenwicht. Ik merk dagelijks dat het wel nog heel moeilijk is de ontstane mechanismen thuis te counteren. Toch blijf ik er een punt van maken, wanneer ik dat niet doe is dat op termijn immers terug ten koste van mezelf. Evenwicht is voor mij één van de sleutelwoorden van mijn therapie gebleken, het vinden van een nieuwe balans ligt echter volledig bij mezelf. Ik merk ook dat het gewoon een kwestie van geduld en consequent zijn is tot die nieuwe mechanismes een gewoonte zijn. En ja, dan ben ik maar even anders dan wat men van mij gewend is, ik dien nu even een hoger doel en daar plukt op termijn iedereen rondom mij de vruchten van zodra ik weer de energieke en positieve versie van mezelf ben.

Zou het trouwens kunnen dat meer energie, focus en motivatie ook gewoon een kwestie zijn van routine vanaf het opstaan. Elke dag rol ik nog steeds als een zombie uit mijn bed en heb ik minstens anderhalf uur nodig om me weer een beetje mens te voelen, misschien kan het ook anders en moet ik het maar even proberen want dit is voor niemand meer leuk. De laatste jaren had ik de routine ontwikkeld om voor dag en dauw op te staan om tenminste aanspreekbaar te zijn zodra ons gezin wakker werd. Dan zat ik daar te staren naar mijn koffie alsof het een of ander orakel was dat mijn dag in gang zou trappen en meestal lukte het me ook wel om op die manier toch min of meer te doen wat van mij werd verwacht. Ik kon op zijn minst wakker worden op mijn tempo en dat scheelde al heel wat. Het heeft ook wel een ganse tijd echt gewerkt op die manier maar wanneer ik niet vroeg het  huis uit moest, sprokkelde ik elke kostbare minuut om langer in bed te kunnen blijven. De laatste maanden lukte het me echter gewoon nooit meer om op tijd op te staan.  Ik ging al maanden extra vroeg naar bed maar stond op zijn minst even moe op of zo leek het toch. Ik kon ook al voor de middag terug verlangen naar het moment dat ik ’s avonds weer rust zou kunnen nemen. En elke middagpauze nam ik tijd voor een korte powernap om weer verder te kunnen. Uiteraard had dit zijn effect op mijn algemeen welbevinden, laat staan dat ik nog gefocust was. Ik kon me niet meer concentreren door de voortdurende vermoeidheid maar toch dacht ik nog steeds dat het vanzelf over zou gaan wanneer ik maar eens de tijd zou hebben om echt bij te slapen. Het was achteraf bekeken een belangrijk signaal waar ik niet tijdig naar geluisterd heb. Toen ik de laatste weken voor mijn crash elk vrij moment sliep om het toch maar vol te houden, werd het niet alleen duidelijk dat dat alleen me niet zou helpen, maar liep ik enorm aan tegen mezelf en mijn eigen falen of toch dat wat ik zo interpreteerde. Ik dacht dat ik alles zo op een rijtje had en goed geregeld dus was het voor mij ook moeilijk om te aanvaarden en toe te geven, ondertussen weet ik dat aanvaarding de eerste stap is om het proces om te keren. Dus dacht ik bij mezelf, ik maak me niet meer druk in dat ochtendhumeur, ik ben gewoon geen ochtendmens en zal dat ook nooit meer worden maar ik zocht wel naar een betere manier om er bewuster mee om te gaan. En ik denk dat ik die manier stilaan heb gevonden want een tas koffie alleen volstaat nog steeds niet en is en blijft een bliksemafleider om de eerste rush van de dag door te komen. Zo heb ik er nu dus een gewoonte van gemaakt dat ik nog voor dat noodzakelijk goedje, even de tuin in ga waar het op dat moment van de dag nog stil is en ik moet bekennen dat dit me wel helpt om sneller energie te vinden. Het gaat volgens mij vooral om verbinding, met mezelf maar ook met mijn omgeving, de kracht van de natuur, die ik onwaarschijnlijk groot acht en de aandacht voor mezelf in dat groter geheel, het blijkt een magische combinatie. Het bewust ademen, de frisse lucht en de stilte, even stilstaan in het nu voor de dag op gang wordt getrapt. Voor mij werkt het echt als energiebooster! Ik hoop dan ook dit te kunnen volhouden wanneer ik ooit weer aan de slag ga of beter nog voor de rest van mijn leven. Even de ruimte en tijd nemen voor jezelf is zo kostbaar, het heeft gewoon heel veel te maken met zelfzorg en mildheid voor jou als persoon, jezelf die zachte start van de dag gunnen.

Misschien doen we ook gewoon wel te weinig van die dingen die ons echt gelukkig maken terwijl we er wel constant koortsachtig naar op zoek zijn. We willen zoveel beleven en vooral niks missen maar op termijn is dat een van mijn grote valkuilen gebleken. Dus probeer ik nu eerder van al die kleine dingen een routine te maken. Het is ook een kwestie van keuzes maken want alles is nu eenmaal niet zomaar mogelijk. Wanneer we vooral kunnen doen wat we graag doen, levert dit ons een pak meer energie op denk ik. Ook zal je je niet doorheen de dag hoeven te slepen want wanneer je doet wat je graag doet, gaat de tijd toch vooral super snel? Het zijn de kleine rustpauzes voor en met jezelf die het verschil kunnen maken. Spirituele vooruitgang dus en vooral levenservaringen die ertoe doen koesteren ipv ons bezig te houden met wat er infeite niet toe doet, dat slorpt enkel onze energie op. De focus op ons buikgevoel maakt een wereld van verschil, de rest doet er dan ook helemaal niet meer toe want onze reis naar ultiem geluk start vooral bij onszelf. Bovendien zijn we te vaak zo druk bezig met proberen gelukkig zijn dat we onvoldoende tijd hebben om de dingen te doen die ons echt gelukkig maken, weer zo paradoxaal maar vooral zo waar.

We moeten gewoon meer tijd maken voor wat er voor ons persoonlijk toe doet want dat maakt ons blij en dat heeft uiteindelijk zijn effect op wat echt telt, onze kinderen, vriendschappen, familie en een job die ons voldoening geeft. We halen kracht uit wat ons energie geeft en voelen ons meer ontspannen wanneer we ook voor onszelf zorgen, en dit hoeft helemaal niet te betekenen dat we een ander hiermee tekort doen, integendeel het werkt echt!