Wie perfectionistisch is, zal mijn verhaal wel herkennen wanneer ik zeg dat ik alles wat ik deed zo goed mogelijk wou doen met veel nauwkeurigheid, dit was een aangeboren of doorheen de jaren aangeleerd en uit de hand gelopen mechanisme wat blijkbaar niet zo eenvoudig valt uit te schakelen.

Het gebeurt dus nu dat ik nog steeds teveel hooi op mijn vork neem door te veel te goed te willen doen omdat mijn normen niet zo mainstream zijn als ik zou willen.  Ondertussen heb ik dankzij mijn therapie wel al geleerd om te doseren en doe ik regelmatig een stap terug door te luisteren naar mijn lichaam wanneer het me allemaal wat veel wordt.

Soms voelt het nog weleens aan alsof mijn hoofd zo vol zit dat er niks meer bij kan en wanneer er op dat moment iemand met een vraag komt of een opmerking maakt, kan ik nogal heftig uit de hoek komen. Gelukkig besef ik dat zelf ondertussen en er wordt aan gewerkt ook al is dit niet zo gemakkelijk. Het is vaak een reflex en de aangeleerde “tel tot 10″oefening wordt dan weleens vergeten. Ik kan mijn omgeving alleen maar dankbaar zijn voor hun geduld en begrip want zij hebben mij van een actieve en vooral altijd beschikbaar mama zien veranderen naar iemand die nee durft te zeggen en kiest voor zichzelf omdat ze dat nodig heeft. Ik kan me dan ook best voorstellen dat dit voor hen weleens schrikken was. Perfectionisme is op die manier ook niet alleen mijn valkuil maar tevens die van hen geworden. Uiteindelijk heb ik ook voor hen al die jaren de lat onnoemelijk hoog gelegd en het was best confronterend om dit te beseffen. Het laatste wat ik wil is hen opzadelen met het idee dat goed nooit genoeg is, integendeel want dat heeft net bij mij voor onherstelbare littekens gezorgd. Ik wil hen vooral meegeven dat we niet meer kunnen dan ons best doen en dat we niet alles onder controle kunnen hebben. Een wereld van verschil als nuancering maar zo belangrijk voor ons welbevinden. Zonder meer gewoon jezelf kunnen zijn is namelijk het allerbelangrijkste, laat ons dat vooral niet vergeten.

Wanneer er onverwachts volgens de planning in mijn hoofd nog wat bijkomt dat echt wel moet gebeuren, en liefst zo snel mogelijk, dan zorgt dat nog steeds voor een kortsluiting van jewelste, enkel en alleen omdat ik het op dat moment niet zo nauwkeurig en stipt kan doen zoals ik dat zou willen en van mezelf wel nog steeds verwacht. Ik word van zulke situaties dan ook nog altijd enorm moe maar probeer toch om rustiger te blijven wanneer iets niet loopt hoe ik het zou willen door op mijn ademhaling te letten en dat werkt, net als mijn focus verleggen naar wat wel goed gaat. Relativeren is de belangrijkste weg naar succes die ik al doende leerde appreciëren. En of het nu helpt of niet toch denk ik steevast wanneer ik voel dat het me door de vingers glipt, wat verandert er nu wanneer ik me er ook nog druk in maak? En meestal is het antwoord “niets” wat mij dan weer gerust stelt om het op een andere manier aan te pakken en dat werkt.

Het zit vooral in kleine dingen dat anders gaan leven. Voor mij is het heel belangrijk om de dingen die ik wel doe vooral met veel goesting te doen. Soms moet ik hiervoor andere dingen loslaten en dat is dan misschien wel even moeilijk omdat ik toch wel een controlefreak ben en blijf. Wat ik ervoor in de plaats krijg is voor mij echter veel belangrijker geworden en dan ga ik maar even op de rem staan, ondanks het aanwezige voorbehoud. Het maakt mij al lang niks meer uit. Leven volgens je eigen tempo en principes kan pas lukken als je er ook naar handelt en die skills ben ik nog volop aan het ontwikkelen. Het proces verloopt met wisselend succes want ik voel nog weleens kriebels om de oude weg in te slaan, gelukkig ben ik al zover dat ik de signalen tijdig herken om er ook naar te luisteren en bewust een stap achteruit te doen. En dan ga ik toch maar dat middagdutje doen ook al komt dat me niet uit of is het lijstje in mijn hoofd nog veel te lang, gewoon omdat ik nu weet wanneer ik niet luister, ik de rekening alsnog gepresenteerd krijg en dan valt het niet meer op te lossen met een korte pauze.

Ik voel me ondertussen ook echt wel ongelukkig worden wanneer ik mezelf voorbij raas. Het opgejaagde gevoel is gewoon niet meer aan mij besteed. Het koesteren van het moment echter door bewust in het nu te zijn, zorgt ervoor dat ik meer betrokken ben en dat lijkt mij de ultieme vorm van geluk te benaderen. Het moment waarop ik niet meer bewust bent van tijd en ruimte, brengt me in een zekere flow wat volgens mij wel voor iedereen zeer persoonlijk is. Waar de ene mens rustig van wordt, bezorgt de andere stress, er bestaat dus geen geijkte formule om je door dat gelukzalig gevoel van zijn te laten overspoelen. Het bewust uitschakelen van mijn denken is een hulpmiddel wat mij betreft want ik heb gemerkt dat voortdurend alles kapot analyseren teveel tot piekeren leidt dus ook dat heb ik ondertussen los gelaten. Minder mezelf voorbij razen, zorgt ook voor meer balans in ons gezin merk ik nu dus ben ik uiteindelijk niet de enige die er voordeel bij heeft. En geloof me, alleen dat beetje meer aandacht voor het moment en balans nastreven in je leven, zorgt ervoor dat alles veel gemoedelijker en aangenamer verloopt dus blijft het voor mij zeker de moeite waard om op deze manier mijn leven verder te leven.

Het gaat vooral om de ervaring niet om wat je verwacht net als dat het proces voor mij belangrijker blijkt dan het uiteindelijke resultaat. Ik ga voor die vooruitgang, hoe klein dan ook, elke stap voorwaarts is er één. Soms denk ik dat het streven naar perfectionisme een poging is om vooral afwijzing, kritiek of mislukking te vermijden. We zijn te bang voor andermans mening en dat werkt vooral contra-productief. Het belangrijkste is dat we kunnen doen wat we moeten doen of wat van ons wordt verwacht, zo goed mogelijk maar daarom niet persé perfect ook al leek dat voor mij jarenlang de enige optie. Het is geen evidente opdracht maar ook niet onmogelijk. Met een beetje goede wil kom je al ver want goed is zeker wel goed genoeg. Enkel op deze manier kan je ook weer echt plezier beleven, we hebben uiteindelijk maar één kostbaar leven.