Het lijkt misschien wel dat ik al terug sterk in mijn schoenen sta terwijl dat helemaal niet het geval is, integendeel. Ik merk dat elke dag een gevecht blijft. Opstaan is soms zo moeilijk en er is niet veel nodig om me uit mijn lood te slaan. De balans terug vinden wanneer mijn grenzen overschreden…

Meer en meer groeit met het besef dat ik zelf de oorzaak ben van wat er fout loopt, het inzicht dat er alleen wat kan veranderen wanneer er ook duidelijke afspraken over gemaakt worden. De kinderen of mijn man kunnen niet zelf het verleden of de routine die ontwikkeld werd, zomaar veranderen. Hen treft geen schuld…

Soms lijkt het wel dat ik voldoende inzicht heb in het waarom maar ik vrees dat de weg tussen inzicht en daadwerkelijke verandering nog lang is. Afgelopen dagen voelde ik weer zo goed hoe beperkt ik soms wel ben, zonder enige reden, zonder speciale oorzaak was het weer zover. Ik voelde het ook al even…

Wanneer ik mijn vorige post lees, lijkt het wel alsof ik voor een stuk teleurgesteld ben op dat vlak, maar dat ben ik niet. Ik zou het alleen anders doen in de zin van consequentie wat betreft het maken van afspraken en regels. Ik heb nu teveel zelf verantwoordelijkheid genomen voor anderen terwijl ik zelf teveel hun…