Het is wat het is…dat is de quote die de laatste weken steeds maar weer op mijn pad komt. Terwijl ik met “Perfection is a bitch” de afgelopen drie maanden pauze nam en vooral bezig was uit mijn as te verrijzen na de operatie waarvoor ik de blog on hold had gezet, kom ik meer en meer tot de vaststelling dat ondanks alles het afgelopen jaar het meest kostbare uit mijn leven blijkt te zijn. Dankbaarheid is datgene wat mij het meeste zal bij blijven wanneer ik terugblik naar de marteling die het wel was, fysiek en mentaal uitgeput was ik, totaal van de wereld en toch vond ik ergens de kracht om dankzij dit kanaal me te ontdoen van alle complexen en belastend materiaal.

De geboorte van mijn drie schatten van kinderen zomaar laten wedijveren met de inzichten van het afgelopen jaar zou vooral oneerlijk zijn tov hen en het geluk dat ik dankzij hen telkens weer mag ervaren. Maar laat me eerlijk zijn, daar waar ik vorig jaar nog worstelde met de demonen in mezelf en ik verplicht werd ze te confronteren, heb ik nu, exact een jaar later, een transformatie ondergaan die mezelf soms wel aangenaam verrast. De puzzelstukjes zijn niet alleen gevonden, de puzzel is in theorie helemaal klaar maar hier en daar zit er wel nog wat spanning in dat lijf van mij, noem het weerstand wat niet meer dan normaal is bij zoveel verandering.

• De inzichten hebben me vooral vooruit geholpen de eerste zes maanden van mijn tocht met mijn therapeute als bondgenoot. Ik heb het eerder nogal geschreven maar benoem het nogmaals, een psychologe heeft geen enkel nut wanneer je zelf niet aan de slag gaat, wanneer je er overtuigd van bent dat zij of hij de klus voor jou wel zal klaren, zet je geen stappen voorwaarts. Therapie is best hard werken, soms stond ik zo versteld van wat zo verankerd zat in mezelf dat ik wel even stoom moest aflaten nadien. Mijn blog heeft me hierbij fantastisch geholpen om structurele oplossingen te vinden. Soms werd ik doodmoe van dat uurtje praten. Eens ik op dreef was, viel ik met moeite nog te stoppen. Het is dan ook één van de dingen waar ik bekend voor sta, ik ben nu eenmaal een extrovert en ook dat is regelmatig een meerwaarde gebleken. Ik draag mijn hart op mijn tong en eens de woordenval stroomde, stond ik zelf vaak verstelde van wat ik me hoorde vertellen. Het onderbewuste aan het werk, fijn was het om dit te mogen ervaren. Verrassend ook en vooral het besef dat onze intuïtie de enige juiste barometer is, heeft me overtuigd vanaf nu enkele nog mijn buikgevoel te volgen. Therapie is dus noodzakelijk maar volstaat niet als oplossing, laat dat vooral duidelijk wezen. Zoek een manier om ermee aan de slag te gaan zodat jij ook jouw puzzel kan leggen.
• Een ander inzicht was voor mij ook dat elke vooruitgang bij jezelf begint. We hebben als mens nu eenmaal de reflex om de schuld van alles wat ons overkomt bij de ander te leggen. Het gaat hier echter niet om een schuldvraag, wel om het zoeken van een antwoord op “waarom” we bepaalde dingen doen zoals we ze doen, of “waarom” we iets als zodanig ervaren ook al is het in se door de ander misschien wel goed bedoeld. Bij deze wil ik ook nogmaals bevestigen dat ik vooral in het goede van elke mens wil blijven geloven. Er zijn uitzonderingen in de wereld, uiteraard, maar dat neemt niet weg dat er ook vooral veel, heel veel goedheid is. Noem het gerust een gezonde dosis naïviteit omdat het helpt, geen vooroordelen maar wel een open blik naar de wereld rondom ons, met als het even kan een vleugje empathie zonder labels. Zalig toch om soms terug even onbevangen in het leven te kunnen staan, net als een kind, geweldig bevrijdend is dat. Trouwens wanneer je vanuit een andere invalshoek wat bekijkt en beseft “waarom” kan je ook een situatie echt gaan omdenken. Op deze manier sta je ook versteld van de mogelijkheden die er zijn om een probleem op te lossen. Niet twijfelen dus…gewoon doen!!!
• Sprookjes bestaan niet, net als perfectie een onbereikbare norm is die ik al jaren tevergeefs aan het nastreven ben. Dit aanvaarden was een kantelpunt. Niet langer enkel de kracht zien, wel de mogelijke valkuil wanneer je niet gaat leren om alles wat meer te relativeren. Voor elk pluspunt bestaat er een minpunt, of voor elke positieve insteek is er de negatieve bedenking van een kritische toehoorder, net als er bij elke stap voorwaarts het risico bestaat om terug te moeten keren op je stappen, zoals we het vroeger in een gezelschapsspel leerden. We hebben nu eenmaal ook donker en licht, dag en nacht, de seizoenen die elkaar opvolgen om zo het evenwicht in ons luttele bestaan bewaken. Ik heb er altijd van gehouden, de prille lente en het ontwaken van de natuur na de kilte van een donkere winterslaap. De hitte van de zomer die zacht uitloopt in de herfst en de wereld met een kleurrijk bladerdeken bedekt. I just love it!
• Geen hoogtes zonder laagtes dus en laat net dat inzicht van de voorbije tijd een enorme sterkte zijn want pas na een tijd in mineur kan je wat wel goed gaat echt naar waarde schatten. Eindelijk begrijp ik dan ook het gevoel van geluk dat ik soms ervoer bij dergelijke uitersten. Het leven zou gewoon heel saai zijn wanneer we nooit eens terug met onze voeten op de grond zouden landen. Net als dat we dit leven niet zouden kunnen volhouden wanneer we niet de geruststellende gedachten kunnen koesteren dat er ons na een donkere periode vast een betere wacht. En ik verzeker je, uit eigen bescheiden ervaring, dat de boutade van het kleine geluk kan tellen. Geen woord ervan is overdreven, het komt zo hard binnen, meestal onverwacht, dat het niet te beschrijven valt met woorden, je moet het alleen maar willen ervaren en dat kan alleen wanneer je er je bewust voor openstelt. Bewustwording dus voor meer diepgang, geen ruimte voor oppervlakkigheid maar veel authenticiteit en vooral meer geluk, hoe klein dan ook, de zoektocht is en blijft de moeite waard.

En zo kom ik terug bij “het is wat het is” want of we ons nu met zijn allen druk maken of niet, we gaan hiermee de files, de dagelijkse ratrace en stress, de belastingen van onze regering, de aanslagen van IS en nog zoveel oneerlijkheid in de wereld niet bevechten. En zolang we hier niks aan kunnen veranderen, heeft het ook geen enkel nut er nog langer onze kostbare energie aan te verliezen, integendeel, we duwen onszelf alleen maar in een slachtofferrol. Nooit eerder zoveel burn-outs in onze samenleving, onze complexe en diverse maatschappij draait dol, de lat ligt onwaarschijnlijk hoog voor velen terwijl vaak het allerbelangrijkste ondertussen wordt vergeten. Onze kinderen, familie en vrienden, daar draait geluk om, niet om een of ander statussymbool. Laat ons dat vooral niet vergeten. Begrijp me vooral ook niet verkeerd want dit is geen pleidooi voor onverschilligheid of berusting, integendeel betrokkenheid en verbinding daar draait het om maar wel in verbinding met jezelf en je naasten als basis, een wereld van verschil als uitgangspunt.

Actie leidt onvermijdelijk tot reactie dus start je dag met een lach. Een gezonde dosis positiviteit elke dag kan het verschil maken voor ieder van ons. Kijk in de spiegel en benoem die positieve eigenschappen, geloof in jezelf en je zal verrast worden wat mogelijk is wanneer je er zelf maar in gelooft. De wet van aantrekking werkt, ook al klinkt dat zweverig, ik ben dat niet maar merk wel het verschil. Onze ingesteldheid bepaalt alles en hoe we ermee omgaan maakt het verschil. Is dat geen mooie gedachte voor een portie meer eenvoudig geluk voor ieder van ons? Loslaten blijkt een toverformule. En zo werd ik deze week simpelweg overspoeld door blijdschap bij de gedachte dat ik dit jaar zonder probleem spontaan het versieren van de kerstboom uit handen gaf. Vorig jaar nog noodgedwongen en vanuit de zetel druk coördinerend na al die jaren waarin er geen sprake van was dat er een bal of lichtje fout zou hangen volgens mijn perceptie. Een overwinning op mezelf? Misschien wel. Een stap voorwaarts? Zeker. Ik ben dan ook niet meer van plan om mijn verworven rechten op te geven. Integendeel ik ben ferm tevreden met de nieuwste uitgave van mezelf.

En dat is waar vanaf nu mijn leven om draait. Kleine stapjes van vooruitgang maken een wereld van verschil. Voldoende ruimte voor energizers houden me in balans want mezelf raak ik nooit meer kwijt ook al betekent een ja voor mezelf misschien wel meer nee voor een ander. Ook al houdt dit in dat ik voor anderen misschien nooit meer degene zal zijn die ik altijd al was. Het korreltje dagelijks zout maakt mijn leven zoveel aangenamer en vooral in overeenstemming met mezelf.

“Perfection is a bitch” blijft mijn motto zodat ik nooit meer vergeet hoe fout het kan gaan wanneer je niet alert bent voor de signalen van je lichaam, zodat ik altijd blijf beseffen hoe zwaar ik het ooit had, zodat ik voor altijd dankbaar blijf voor alles wat wel goed gaat en dat is aardig wat. Relativeren tot een levenskunst verheffen is zelfs helemaal niet zo moeilijk, integendeel het gaat als vanzelf eens je de boodschap hebt begrepen. En net daarin schuilt dan ook het grote geheim van mijn veerkracht, telkens weer opnieuw bij elk dipje voldoende daadkracht vinden om er tegenaan te blijven gaan en dat lukt me ondertussen vrij aardig. En lukt het eens niet, dan is dat ook maar zo want perfectie bestaat niet, over vooruitgang gesproken…