Nog even en ik ben misschien wel een grootouder maar dan maakt een kleinkind dat gevoel van echt bij een oudere generatie horen wel helemaal goed denk ik. Wanneer ik zie hoe blij een vriendin is met haar eerste kleinkind op komst of hoe opgewekt een andere vriendin haar dochtertje van 9 maand mij maakt wanneer ze op bezoek is, denk ik dat misschien wel de sleutel van het mysterie der aanvaarding is. Voorlopig zie ik er wel nog geen graten in en hoop ik dat dat me nog even wordt bespaard. Ik heb vrees ik nog even tijd nodig om dit alles een plaats te geven en het gevoel dat bij deze levensfase hoort te aanvaarden. Misschien is het ook net die overgangsperiode dat ervoor zorgt dat het wat moeilijk loopt? Eens je dan echt van middelbare leeftijd bent en tegelijkertijd ook wat molliger, voelt dat uiteindelijk misschien ook wel goed aan? Ik heb trouwens niks tegen mollig mocht ik nu die indruk geven, integendeel dan heb je tenminste minder duidelijke rimpels maar voor mezelf blijkt het moeilijk en voel ik me er voorlopig niet zo goed bij. Soms lijkt het alsof ik naar een ander kijk wanneer ik mezelf in de spiegel zie. Ik sta ook niet alleen met mijn gevoelens merk ik wel en dat helpt voor een stuk maar heel vaak is het gewoon ook nog een taboe waar niet iedereen openlijk over praat en zo wordt de druk die ons van buitenaf wordt opgelegd enkel bevestigd. Toegeven dat je iets liever anders wilt en het niet helemaal lukt, blijkt in onze huidige maatschappij not done en daar heb ik het best wel moeilijk mee. Alles is bespreekbaar maar laat het vooral niet te persoonlijk worden want dan wordt het toch wel moeilijker om ermee om te gaan. De voortdurende druk om te slagen en het alleen maar goed te doen is ook zo vermoeiend dat het voor mij echt even allemaal niet meer moet.

Het is ook verkeerd dat wat we ook doen dat vooral voor een ander doen. We mogen onszelf niet vergeten en moeten in de eerste plaats onszelf graag zien en vooral voor onszelf zorgen, ik ben er zeker van dat dit een eerste stap kan zijn ook al is het niet evident wanneer je een gezin hebt te runnen. Toch lijkt het bij velen een fluitje van een cent en slaagt men er zonder problemen wel in om alles gecombineerd te krijgen. Dat is ook de grootste reden denk ik dat ik nu naar de voorbije jaren kijk als toeschouwer terwijl ik wel degelijk één van de hoofdrolspelers was in het verhaal. Wel bij deze geef ik het grif toe, mij lukt het soms helemaal niet meer. Ik heb soms de indruk dat het enkel bij ons regelmatig in het honderd loopt, maar dat komt ook omdat heel wat mensen er ook niet over praten dat ze hetzelfde meemaken. Bewust tijd maken om voor jezelf te zorgen kan een tool zijn dat je op weg helpt naar een beter leven maar vooral zonder schuldgevoel dan want dat ervaar ik zelf toch wel nog regelmatig als een struikelblok. Toch weet ik nu al dat mijn leven nooit meer hetzelfde wordt als voor ik ziek werd, zowel persoonlijk als professioneel. Mijn job waar ik zo van hou doet me beseffen dat ik ook teveel mezelf erbij heb verloren, net als mijn gezin dat vaak plaats moest ruimen. Ik heb het mezelf zo moeilijk gemaakt door de lat op alle vlakken zo hoog te leggen, we willen zoveel maar verwachten ook teveel waardoor de emmer voortdurend kan overstromen. En op deze manier geven we ook het foute voorbeeld aan onze kinderen want ook hun agenda staat buitenschools al overvol, wat voor ouders betekent dat we van hot naar her rennen en rijden tijdens het weekend of een vrije woensdagnamiddag.

Misschien moeten we gewoon meer duidelijke keuzes maken voor datgene wat we werkelijk willen doen en schrappen wat we doen waarom het van ons wordt verwacht of we onszelf opleggen terwijl we diep van binnen andere verlangens koesteren. Natuurlijk klinkt dat veel eenvoudiger dan het is. We moeten nu eenmaal bepaalde zaken doen om ons leven te kunnen leven en organiseren maar wanneer dat niet meer lukt, zie je pas echt in hoe relatief dat allemaal is. Hoe wat rommel niet je geluksgevoel hoeft te bepalen maar dan moet je ook bewust die lat lager leggen. Voor mezelf is dit een heikel punt en ik heb zeker nog heel wat aandacht te geven aan het loslaten wat dat betreft. Toch lukt het af en toe maar op dat vlak zal het steeds moeilijk blijven vrees ik om het juiste evenwicht te vinden. Ik betrap mezelf erop dat het een verhaal van uitersten is, ofwel laat ik werkelijk de boel de boel en laat het me volledig koud terwijl ik me met een boek voor de haard terugtrek voor die nodige zelfzorg, ofwel duik ik erin en verdrink ik in het werk en weet van geen ophouden. Het is net de balans vinden tussen beiden dat me een uitdaging lijkt voor de toekomst. Ondertussen heb ik wel al geen schuldgevoelens meer over de hulp die ik inroep en laat ik het me welgevallen dat bepaalde taken door een ander worden gedaan, ook al betekent dat dat niet altijd volgens mijn waarden en normen gebeurt. Hoe gek kan je ook zijn dat je leefruimte eruit moet zijn als een showroom van een meubelwinkel of interieurmagazine maar toch…ik streef er soms wel naar ook al besef ik dat het fout is. Ook hierin worden we ongetwijfeld onbewust gestuurd door wat ons van buitenaf wordt opgedrongen als ideaalbeeld en dat perfecte plaatje daar heb ik nu eenmaal een lichte voorkeur voor. Ik probeer het dan ook als een van mijn minpuntjes te zien en werk eraan maar eenvoudig is dat niet. Wanneer ik wat in mijn hoofd heb, moet het worden uitgevoerd, zo simpel is dat. Alleen heb ik me er al bij neergelegd dat de termijn die ik mezelf opleg, niet altijd haalbaar is. Ik probeer me ervan te overtuigen dat het wel zal gebeuren wanneer het mij lukt in combinatie met alle andere zaken die van mij worden verwacht. Het is een uitdaging om iets aan te pakken wanneer ik er de tijd of zin voor heb en dat helpt me dan om me te sussen, vooruit te kunnen en vooral te relativeren.

Mijn prioriteiten worden verlegd en dat is, denk ik, ook een belangrijke stap in de juiste richting. Het is niet zo makkelijk op te geven wat je tot nu als enige waarheid zag maar moeilijk kan ook, ook al weet ik niet altijd of ik echt gelukkig zal zijn met de keuzes die ik nu anders maak. Het zal ook wel een proces zijn dat nog tijd vraagt maar wanneer ik op de voorbije maanden terugkijk zie ik duidelijk evolutie en daar draait het toch om, vooruitgang ipv perfectie. Ik moet nog heel wat loslaten en aanvaarden maar ik besef dat ik er heel wat voor terug kan krijgen als ik zelf maar voldoende overtuigd ben van de keuzes die ik nu maak voor mijn verdere leven. Zijn wie je echt wil zijn of die je diep van binnen gewoon echt bent, kan toch niet anders dan een goed gevoel geven los van alle waarden en normen die ons van buitenaf worden opgelegd? En dat zal dan wel vanzelf voor nieuwe energie zorgen denk ik. Op deze manier de vicieuze cirkel waar ik tot nu toe inzat omdenken om er een positief verhaal van te maken, is denk ik de worsteling van de voorbije periode waard, al was het alleen al om het positieve gevoel dat ik de laatste jaren toch wel kwijt was, opnieuw te ontdekken. Mensen die me kennen, schrikken misschien wel dat de eeuwige lachebek en zotte doos soms diep van binnen helemaal niet zo opgewekt is. Het zal dan ook wel een schok zijn wanneer ik niet langer een masker opzet wanneer ik me niet goed voel en het gewoon zeg of afstand neem ten voordele van mezelf. Geleefd worden is niet meer aan mij besteed, ook al moet ik dan dingen bewust opgeven, vriendschappen op een laag pitje onderhouden maar dat komt enkel datgene wat echt telt volledig ten goede, mijn buikgevoel is vanaf nu mijn enige waarheid. En daar ben ik nu wel ten volle van overtuigd zie, misschien is dat ook wel het allerbelangrijkste van mijn verhaal tot hiertoe. Laat je niet leven, leef je leven, overtuigd en vol enthousiasme volgens jouw belangrijkste partners in crime, jezelf en jouw buikgevoel.