Voorlopig ben ik nog een hele tijd thuis en kijk ik vanuit een totaal andere invalshoek naar mijn leven. De insteek en invulling is dan ook totaal anders. Daar waar onze thuis normaal mijn veilige baken is waar ik tussendoor graag tot rust kom, is dat nu mijn dagelijkse habitat en dat is zo anders. Ik kom eindelijk thuis in de ware zin van het woord. Vroeger was het een stopplaats tussendoor waar ik dagelijks zoveel te doen had en met wat geluk eens de tijd vond om af en toe om wat te genieten, dat het verschil nu niet groter kan zijn.

Het meest opmerkelijke is wel dat ik er enorm van geniet om thuis te zijn, ik vind er het veilige gevoel terug in mijn persoonlijke bubbel als een warme deken om me heen en dat doet zo een deugd ook al is het tegenstrijdig met wie ik tot nu toe was of is het wie ik pretendeerde te zijn? In elk geval ben ik nooit een huisslaaf geweest die zichzelf als het ware wegcijferde in haar veilige nest. Nee, ik moest op stap, de wereld ontdekken en voluit het leven beleven. Ik wou er het maximum uithalen en zoveel mogelijk overal bij zijn zodat ik kon meepraten over alles wat nieuw en hip was. Ik wou niet thuis zijn en de rust nemen dat ik nodig had maar wou op verkenning om te genieten van alles wat het leven te bieden heeft. Noodgedwongen bleef ik de maanden voor mijn crash al eens meer thuis maar rust vond ik er allang niet meer dus belandde ik in een neerwaartse spiraal wat nu zo overduidelijk is maar toen me enkel nog meer onrust opleverde. Het voelde aan alsof ik zoveel mistte terwijl net dat gemis me nu terug op weg zet naar een ander maar beter leven. Waar vroeger de 4 muren van mijn huis op me af kwamen wanneer ik langer dan een dag thuis was, koester ik nu de voorspelbaarheid van mijn bestaan. Alhoewel ik moet toegeven dat het ook belangrijk is dat ik in de huidige context van niks moet en alles mag ook structuur nodig heb om overeind te blijven. Een dag niks gepland blijft een dag niet geleefd, me enkel bezighouden met de leegte van televisie zorgt voor een onwezenlijk gevoel dat gepaard gaat met lusteloosheid wat me al snel als bonus de weemoedigheid van weleer oplevert.

Hier moet ik dan ook echt wel alle dagen nog een gevecht mee leveren wil ik niet stagneren in plaats van de vooruitgang verwezenlijken waarnaar ik streef. Maar het doet wel enorm deugd dat thuis zijn en ik geef grif toe dat ik ons huis herontdek, de ruimtes, de mogelijkheden, de schatten die ik bezit en me nauw aan het hart liggen zoals foto’s en boeken, die mijn verbeelding prikkelen. Het verrast me dagelijks wat een rijkdom aan herinneringen ik om me heen heb en dat ik dat nooit ten volle heb beseft of toch zeker nooit heb gekoesterd dus haal ik nu die tijd volop in en geniet. Ik geniet van de kleine dingen of grootse herinneringen aan mooie momenten en geweldige belevenissen waarbij ik tegelijkertijd besef dat ze vervlogen zijn. Schitterende tijden die nooit terugkomen en waar je op de moment zelf niet voldoende bij stilstaat.

Ik sta nu ook echt wel op een kantelmoment denk ik…de oudste zoon die bijna het huis uitgaat en volop bezig is zijn eigen stekje te organiseren, de oudste dochter die aan haar opleiding aan de hogeschool begonnen is en eindelijk haar plaatsje gevonden heeft na een moeilijke puberteit en een wispelturige zoektocht naar zichzelf en de jongste dochter die gestart is aan het middelbaar en samen met de lagere school haar periode van kind zijn heeft afgesloten terwijl zij steeds mijn kleintje was en dat als jongste natuurlijk altijd zal blijven. Al deze vaststellingen houden ook in dat ik besef dat er eindelijk meer tijd komt voor mijn relatie want met de kinderen die steeds op de eerste plaats kwamen voor mij, realiseer ik me nu wel dat die er al te vaak is bij in geschoten de afgelopen 24 jaar. Het leven ging zijn gangetje en met alles wat tegenwoordig van ons wordt verwacht, stond ik niet altijd stil bij het belang van quality-time voor ons twee, vandaar dat ik er nu wel dubbel van geniet. Het doet wel deugd terug meer tijd en oog voor elkaar te hebben en vooral word ik verrast door mezelf dat ik ondanks de vele veranderingen, er mij zelf goed bij voel en stilletjes geniet. Het is echt heel fijn om niet meer zo aangeklampt te worden door alles wat de kinderen betreft. Het is geweldig om te zien hoe ze hun eigen plekje veroveren en weten welke richting ze uit willen. Dit geeft me ook de bevestiging dat we het al bij al wel goed hebben gedaan. Het feit dat ze nu zelfstandig worden, hoeft niet negatief te zijn, nee het geeft ons weer meer ruimte om onszelf te zijn, meer samen te genieten of bewuster te leven en net dat is zo belangrijk in dit kostbaar en tijdelijk bestaan.

Het omdenken van wat ooit zo negatief leek naar een positieve ervaring, geeft me ook ongelooflijk veel energie om er weer tegenaan te gaan. Stilaan voel ik dan ook de goesting opborrelen om er weer in te vliegen, niks voor niks het woord van het jaar een tijd geleden. Alleen moet ik nog wat geduld hebben zodat ik goed geaard en gewapend, sterk genoeg ben om mijn innerlijke stem te blijven volgen en me niet uit het lood te laten slaan, maar met passie doodgewoon mezelf kan zijn. En zo eindig ik terug met dat belangrijke buikgevoel wat me bij alles wat ik doe drijft, de enige weg om te volgen want enkel met datgene waarvan men overtuigd is, kan men zijn doel bereiken.