Dat het nodig is vol te houden en te blijven vechten wordt me stilaan duidelijk. De grens tussen overeind blijven en er werkelijk terug staan is even dun als die met lamlendig de dag doorbrengen op de sofa. Op het meest onverwachte moment slaat het gevoel van leegheid soms toe en ook al wil ik dat niet, ik voel dat ik moet ondergaan en er bijlange nog niet ben.

Het is ook zo complex allemaal met het constante streven naar perfectie als een rode draad doorheen mijn hele leven op verschillende vlakken. Misschien laat ik me onbewust net als zovelen wel gek maken door de maatstaven die de maatschappij ons oplegt ook al ben ik er wel zeker van dat dat me niet gelukkiger maakt. Dat de media hier handig op inspeelt is natuurlijk evident, er wordt niet meer dan een verhaal verteld om ons te verleiden en overtuigen dat we gelukkiger worden wanneer we dat ideaalbeeld benaderen, bepaalde producten kopen of zaken ondernemen. Het is gemakkelijk niet kritisch te zijn en alles te geloven wat ons wordt voorgeschoteld, toch ben ik er zeker van dat het ons opgedrongen verhaal een mythe is die vooral onbereikbaar is, nodeloos ook om het maar te proberen maar toch verlies ik me net als zovelen regelmatig in de luchtbel die ons wordt voorgehouden. Zelfs terwijl ik er toch van overtuigd ben dat wat diep van binnen ons drijft onze ware schoonheid bepaalt en andere dames met een kilootje te veel knap vind en bewonder om hun mooie uitstraling, blijf ik voor mezelf op dat vlak de lat hoog leggen. Het is maar waarbij je je zelf goed voelt denk ik dan, de verpakking doet er toch niet toe? We zijn zoveel meer dan hoe we eruit zien maar door de heersende cultuur wordt er meer belang aan gehecht dan dat nodig is. En als je teveel je best doet en teveel piekert, krijg je er alleen maar extra zorgen door die in feite totaal overbodig zijn.

Met het ouder worden, komt dit besef ook wel omdat ik merk hoe moeilijk het is de strijd met de wetten van de natuur aan te gaan. Er bestaan hulpmiddeltjes genoeg om er op mijn manier nog best goed uit te zien maar ik blijf erbij dat ik stilaan moet accepteren dat ik een oudere vrouw wordt, dit verdoezelen wordt hoe langer hoe moeilijker. Niet dat ik daar wakker van lig maar toch is het een pijnlijke vaststelling. Als beginnende veertiger lukte het wel nog net maar eens de verkeerde helft als veertiger ingewandeld merk ik het niet alleen aan het uiterlijk is. Ik voel het ook wel aan, zowel lichamelijk als geestelijk, niet dat dit valt te veralgemenen maar bij mij is dat toch wel duidelijk het geval. Dit zomaar aanvaarden, valt voor mij blijkbaar niet te onderschatten ook al zie ik het vanop afstand wel zo nuchter en duidelijk in.

Ik geef toe dat ik best trots ben en hou van mooie dingen op verschillende vlakken. Wanneer ik mijn knappe dochters zie, vraag ik me af waarheen de tijd is dat ik niet zoveel moeite moest doen om er goed uit te zien en hoe het komt dat ik na een paar uur me alweer belabberd voel en er ook zo uitzie. Volgens mijn omgeving overdrijf ik het wel allemaal enorm en zie ik er voor mijn leeftijd best wel goed uit. Alleen al het feit dat mijn leeftijd erbij wordt gehaald, is voor mij de bevestiging van mijn gevoel hierover. Ik word niet langer gezien als jong en aantrekkelijk maar ik ben werkelijk van middelbare leeftijd geworden zonder dat ik daar ooit eerder heb bij stil gestaan. Het is ook allemaal zo erg niet maar het is er plots zo onverwacht wanneer ik me dit realiseer dat het toch niet zo een aangename vaststelling blijkt. Als dertiger was ik zo bezig met het uitbouwen van ons leven, dat ik niet voldoende stilstond bij het feit dat ik er ook wel van moest van genieten. Met de focus op mijn gezin, de kinderen en nadien ook een job, vergat ik vaak mezelf onderweg. Eens veertig voelde ik me werkelijk top, de kinderen werden groter en mijn tijd zou eindelijk komen maar dan werd ik toch vooral geleefd door alle mechanismen die door mezelf de voorbije jaren werden geïnstalleerd.

Plots gaat het dan allemaal zo snel en voor je het weet sta je op mijn punt of no return. Ik blik terug op fantastische jaren, dat ga ik zeker niet ontkennen maar tegelijkertijd besef ik dat het ook zo snel is gegaan en ik er precies niet voldoende heb uitgehaald. Het is alsof er zoveel door mijn vingers is geglipt terwijl ik er zelf bij stond en naar keek maar dat is natuurlijk maar een gevoel want de kunst van het leven heb ik altijd wel heel goed begrepen. Ik sta er ook wel bekend een levensgenieter te zijn en toch worstel ik met gevoelens van tegenstrijdigheid want als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat ik, mocht het ooit mogelijk zijn, de klok terug wil draaien. Ik twijfel ook of ik ooit nog het tempo van leven, dat ik de voorbije jaren had, aankan. Meer zelfs ik weet niet of ik dat ooit nog wil. Voorlopig leef ik vooral in het nu, van dag tot dag, ben ik blij dat dit me al lukt en ik geniet vooral van de vele kleine dingen en momenten die voor mij groots zijn en het leven nog steeds de moeite waard maken ondanks alles.