De afgelopen weken kwam het schrijven op de tweede plaats want samen met koning Winter deden bacteriën hun intrede in ons leven. De een na de andere sneuvelde en ik werd plots gebombardeerd tot verzorgende van dienst, niet meteen mijn favoriete bezigheid maar als het de kinderen betreft, doe ik overtuigd mijn uiterste best het hen zo aangenaam mogelijk te maken. Op een bepaald moment lagen er twee naast elkaar te kuchen en blaffen alsof er een bende zeehonden in onze zithoek hun intrek hadden genomen. Onze woonkamer leek stilaan op een oase van dekens, zakdoeken, neussprays, pijnstillers en troostfood…niet dat het veel heeft opgelost. De oudste dochter belandde zelfs een dag of vijf in het ziekenhuis terwijl de jongste er stilaan bovenop kwam maar ondertussen door de zoon werd afgewisseld met dezelfde symptomen van koorts, hoest en duidelijk overbelaste sinussen. Het leven zoals het is ten huize van dus…en ik bleef maar heen en weer mezelf voorbij hollen. Tot hiertoe nog vrij ongestraft maar ik zit nog duidelijk in de vibe en de bijhorende adrenaline doet haar werk. Ik heb tussendoor ook wel de weinige momenten dat ik kon, rust genomen of voor mezelf gezorgd door voldoende nachtrust te nemen, misschien is dat wel het enige waarover we echt moeten blijven waken ongeacht de situatie waarin we ons bevinden. Zelf heb ik er in elk geval baat bij en zeg nu zelf is er iets zaliger dan bij dit rotweer extra vroeg naar bed gaan om de batterijen op te laden ? Het lijkt zoiets banaal en wordt zo vaak niet naar waarde geschat of vergeten. Ik ben ervan overtuigd dat elk uur slaaptekort zich op termijn opstapelt en leidt tot oververmoeidheid wanneer je zelf de moeite niet doet om regelmatig bij te slapen.  Er is ook al voldoende onderzoek naar gebeurd dat dit bewijst. Dus bij deze allen tijdig naar bed vanaf nu, al was het om wat te lezen…nog zoiets wat mij volledig tot rust brengt! Het zit soms echt in kleine dingen, dat geluk dat ieder van ons zo nastreeft.

Blij zijn met kleine dingen heb ik ondertussen wel geleerd, blij zijn met datgene wat we hebben en niet rouwig om wat we niet bezitten. Het leven draait niet om bezit maar om innerlijke rijkdom en rust. Jezelf hierin volgen is niet zo moeilijk maar je moet wel luisteren naar je hart, er de tijd voor nemen en vooral jezelf nooit wegcijferen. Dat is ook denk ik wat voor mezelf al die tijd een probleem is geweest. Altijd leven in functie van een ander, nooit nee zeggen terwijl ik het stiekem wel vaak dacht. Ik geloof echt dat je verbazingwekkend veel kan bereiken wanneer je enkel je buikgevoel volgt.  Dat was voor mij in mijn job naast de kennis al de rode draad en intrinsieke motivatie maar in mijn persoonlijke leven werd ik wel het slachtoffer van de rush die ik mezelf grotendeels heb opgelegd. Ik wil dat vanaf nu mijn buikgevoel het uitgangspunt is in alles wat ik doe, ook wanneer dat betekent dat ik anders zal moeten leven en anders zal zijn. Dit impliceert trouwens niet dat ik de voorbije jaren niet echt was of deed alsof, ik leefde enkel mijn waarheid van dat moment zonder voldoende stil te staan bij mezelf. Ik denk ook meer en meer dat ik vooral eerst rust moet vinden in mijn hoofd en dat kan alleen wanneer ik mijn buikgevoel meer volg en minder van mezelf verwacht.

Ik denk wel dat een switch en meer kiezen voor jezelf ook consequenties heeft voor je relaties, niet altijd in het positieve want “Je bent veranderd” betekent vaak dat je je anders gedraagt dan wat ervan jou wordt verwacht. Meestal krijg je die opmerking ook pas in negatieve context te horen, positief zal het niet worden ervaren als je meer opkomt voor jezelf door van mentaliteit te veranderen uit eigenbelang. Het feit dat ik daar al bewust van ben, maakt me sterker en zorgt ervoor dat ik gewapend ben en voorbereid zodat ik, hopelijk, toch iets minder uit mijn lood zal worden geslagen wanneer de situatie zich zou voordoen. En wanneer ooit  toch blijkt dat ik nog weleens mezelf verlies in bepaalde crisissituaties, hoop ik dat ik door mijn huidige periode thuis vol rust en evenwicht voldoende tools heb gevonden om vanop een zijspoor mezelf weer op gang te krijgen. Ik hoor wel van collega’s dat ik zoveel rustiger overkom en zo voelt het ook wel. Ik maak bewustere keuzes, neem voldoende rust, pauze op tijd en stond en doe vooral waar ik mezelf goed bij voel en dat helpt me al een heel eind op weg.

Ik voel me ook niet langer schuldig wanneer het eens niet lukt of neem een extra pilletje wanneer ik merk dat een zekere opgejaagdheid het van me overneemt, nu niet dat ik daar een gewoonte van wil maken maar voorlopig heb ik het wel opgegeven om te proberen zonder medicatie mijn strijd te leveren. Het helpt me enerzijds gewoon de kortsluitingen in mijn hoofd te beperken en rustiger te blijven terwijl het me anderzijds ook enigszins oppept of toch wat energie geeft. Me hierover schuldig voelen doe ik allang niet meer want wie neemt er nu nooit een pilletje wanneer het nodig is? Dit betekent niet dat het geen taboe is. Mensen kijken vreemd op wanneer je het vertelt en meestal wordt er gewoon op een ander onderwerp overgeschakeld. Enkel wie zelf al te maken kreeg met de zwarte schaduw die ons leven overneemt, knikt begripvol of zegt “doen als je je er beter bij voelt”. En ook dat is relatief natuurlijk want de kilootjes extra, die ik sindsdien cadeau kreeg, ergeren me wel maar ik besef dat het of dat is of me geen mens voelen en dan is de keuze snel gemaakt! Vrede hebben met mezelf behoort dus wel nog tot mijn uitdagingen, of het nu lichamelijk of mentaal is. Energie verspillen aan iets wat me niet vooruit helpt, kan ik beter loslaten, hoe moeilijk het soms ook is, ik blijf ervoor gaan, elke dag opnieuw.