Elk jaar is er tijdens mijn vakantie een moment dat de pier me aantrekt als een magneet, ik kan dan niet weerstaan aan de lokroep van de zee in de vooravond, het moment wanneer de meeste toeristen huiswaarts keren en de restaurantjes op de dijk op volle toeren draaien. Telkens weer is het een louterend moment van zelfreflectie dat gepaard gaat met heel wat tranen en dat was zonet niet anders. Het is onverklaarbaar welke gevoelens me als het ware op dat moment overspoelen.

Ik voelde het nu al toen ik de eerste meters het staketsel op wandelde en de zee wild rondom mij tekeer ging. Omgeven door het zilte sop worden mijn gedachten als het ware door de golven opgeslorpt maar brengen ze me evenveel kostbare inzichten die de afgelopen turbulente weken en gebeurtenissen wonderbaarlijk samenvatten. Dit moment brengt me zo tot rust en ordent de chaos in mijn hoofd op een zodanig confronterende manier dat ik me afvraag waarom ik het niet meer doe, me daar afzonderen op dat eenzame plekje waar enkel een achtergebleven visser zijn gevecht nog levert met de kracht van de natuur die daar op zijn sterkst is. Het effect zou vast minder groot zijn of misschien zelfs onbestaande wanneer ik me er begeef op momenten dat ik het niet voel maar nu was het er dus wel, die onverklaarbare aantrekkingskracht en de ontembare kracht van de zee.

Het geluid van de golven en de branding op de achtergrond brengen me instant rust en een gevoel van dankbaarheid overheerst, dankbaar voor de ervaring en de vooruitgang van de afgelopen maanden, dankbaar voor de inzichten en de personen op mijn pad die me verder de weg tonen maar dankbaar ook voor datgene en diegenen die er altijd al waren en altijd zullen zijn. Samen met een gevoel van nederigheid voel ik hoe kwetsbaar ik nog ben net als de plotse noodzaak om de intensiteit van deze ervaring te delen. Misschien zit het besef van de voorbije dagen dat de weg nog niet volledig afgerond is er wel voor wat tussen, het lijkt me alleszins onverklaarbaar hoe ineens alles me duidelijk wordt, in mijn eentje op dat bankje omgeven door de zee. Samen met de tranen opgedroogd door de warme wind, geef ik me over aan de overweldigende gevoelens die me overspoelen op het ritme van de golven. Ik aanschouw als het ware mezelf en weet dat ik vrede mag nemen met datgene wat er nu is en datgene wat me wacht, in vol vertrouwen en balans. Ik voel dan ook zeer sterk aan dat dit een moment wordt in mijn leven waarop ik later nog ga terug kijken, hoe vreemd dit ook mag klinken, een keerpunt.

Misschien is dit wel het keerpunt waarop ik al zolang wacht? En ook al is er nog heel veel onduidelijk en weet ik heel goed dat ik vooral moet luisteren naar de signalen van mijn lichaam, toch besef ik plots dat ik dit kan en nu vooral niet mag opgeven. Hoe contradictorisch dit ook klinkt na dat onbestemde gevoel van wanhoop wat ik eerder vandaag meende te ervaren, voel ik nu in elke vezel van mijn lijf dat wat me zonet duidelijk werd, mijn enige waarheid is, mijn leidraad voor de toekomst. Wat is het gek soms hoe bepaalde mensen en momenten zich voor altijd in je hart nestelen en je dit ook onmiddellijk aanvoelt, terwijl er heel wat zomaar gebeurt en voorbij gaat zonder dat je het beseft. Ik heb altijd al gevoeld dat ik mijn leven moest leiden zoals het bedoeld was maar zag het pad nooit zo duidelijk als nu. Je rolt doorheen de tijd van de ene automatische stap in de andere en staat onvoldoende stil bij de uiteindelijke bestemming. Maar een ding hebben we allemaal gemeen, we willen zo graag gelukkig zijn en is dat niet zwaar overschat? Maken net de mindere momenten de andere niet net zo kostbaar? Wanneer ik nu terug kijk, zie ik heel duidelijk dat elke stap een bewuste keuze was, zelfs wanneer ik besloot niks te doen, het was mijn keuze. Elke dag opnieuw hebben we de keuze om te doen wat ons op dat moment goed lijkt. En dat bepaalt hoe ons leven zich ontwikkelt. Niet alles wat ons overkomt is een keuze uiteraard, maar hoe we ermee omgaan, is dat wel. Daarom ga ik dat vanaf nu nog veel bewuster doen, net zoals op dat bankje het besef me overmeesterde dat ik vooral geen spijt wil hebben. Niet over wat ik deed maar zeker niet om wat ik niet deed en de kansen die ik niet nam. Dus ga ik dat vanaf nu nog meer doen, mijn kansen benutten om voluit van dit leven te genieten, op mijn manier, mijn tempo, mijn leven leven. Dit is geen einde maar een nieuw begin waarbij ook nu weer elke stap en elke keuze me zal tonen hoe het verder gaat.

Ik weet hoe kwetsbaar dit me maakt maar tegelijk voel ik me ongelooflijk sterk en vastberaden er verder tegenaan te gaan. Dat ik niet langer iemand ben die perfectie nastreeft, maar doodgewoon gelukkig wil zijn met ups en downs, krachtig en weerbaar, in harmonie met mezelf, geeft me vooral nog meer vertrouwen in de toekomst. Omdat ik dit leven vanaf nu enkel bewust wil beleven en voelen in elke vezel van mijn lichaam, omdat ook ik het waard ben!