Grenzen stellen, wat is dat een moeilijk gegeven en zo vaak de aanleiding tot spanning of een twistpunt. Meestal omdat het nieuw is, omdat je tot nu toe jouw grenzen niet durfde of kon bepalen. Misschien wel omdat je ze zelf niet kende of omdat je er simpelweg vanuit ging dat je dit niet kon maken, al dan niet bewust. Omdat je veronderstelde dat je het niet kon maken uit plichtsbesef of door de aan jou opgedrongen onbewuste patronen, volgens de waarden en normen van onze maatschappij. Klinkt dit jou ook bekend? Lees dan vooral verder en ontdek hoe je toch jouw innerlijke stem moet volgen om meer het verschil te maken, niet voor je omgeving, wel voor jezelf, omdat je het waard bent, omdat het werkt!

Wanneer we de wereld rondom ons aandachtig observeren, iets waarvoor ik de laatste maanden heel wat tijd kreeg, merk je dat er vooral heel wat onbewust gebeurt. Mensen racen op automatische piloot zichzelf achterna van de ene afspraak na de andere. De agenda’s worden letterlijk vol gepropt en vrije dagen worden als dusdanig nog drukker dan een werkdag. Vanwaar komt die drang naar zoveel hectiek in ons leven? Is het de maatschappij of is er nog de ruimte voor onze eigen bewuste keuze? Is het een manier van invulling of zoektocht naar voldoening dat we onszelf volledig in dit spoor verliezen? Ik stond versteld te ontdekken dat dit zich vooral manifesteert in de Westerse wereld. Een maatschappij waarin de lat zodanig hoog wordt gelegd, dat velen zich erin verliezen, met een tsunami aan burn-outs tot gevolg, zelfs bij jongere kinderen. Komaan, dit is toch niet meer normaal? Dit is toch niet de wereld die we voor onze nakomelingen willen? Althans ik niet dus werd ik een kei in omdenken, omdat het nodig was, omdat ook ik mezelf verloor en mijn lichaam me een halt toe riep. Ondertussen stel ik mijn grenzen maar ook dat verloopt niet van een leien dakje. Integendeel, dat is de volgende strijd op mijn pad, louter en alleen uit zelfliefde omdat ik besef dat ik anders nooit meer onbezonnen kan zijn in het leiden van mijn leven in balans vol energie.

Ik ga nog net niet op de barricades staan om het collectief bewustzijn aan te wakkeren. Wel vind ik het enorm belangrijk om mijn omgeving, en druppelsgewijs ook in ruimere context, mijn boodschap bespreekbaar te maken. Het taboe wordt stilaan openlijk doorbroken want ook daar is nog heel wat werk aan de winkel. Burn-out is volgens de Franse filosoof Pascal Chabot een beschavingsziekte die ons als maatschappij een spiegel voorhoudt. Zijn boek “Global burn-out” beschrijft een maatschappij waarin prestatie, maximalisatie en razendsnelle vooruitgang de norm zijn. En net dat is ook mijn ontdekking van de afgelopen maanden. Uiteraard heeft ieder zijn eigen verhaal en is er een individuele context. Zoals ik eerder reeds schreef is de puzzel complex en niet zomaar te herleiden tot perfectionisme, een uitdagende job, een complexe relatie of moeilijke jeugd. Het zijn de vele kleine deeltjes die het plaatje maken van onze persoonlijke situatie. Een fenomeen waar we ons als maatschappij moeten over buigen want de welvaartseconomie waarin we leven blijkt nu eenmaal niet het antwoord te zijn, integendeel het zorgt alleen maar voor heel veel extra druk. En dat het aan de andere kant van de wereld gewoon niet bestaat, is voor mij ook een duidelijk bewijs dat we onze individuele grenzen moeten stellen, hoe moeilijk dat ook soms is, zeker wanneer het totaal nieuw is voor onze omgeving. Bovendien zorgt dit meestal ook voor extra stress en laat dat nu net hetgene zijn wat we zoveel mogelijk willen vermijden. Dilemma dus, telkens weer opnieuw maar wel eentje dat eenvoudig op te lossen valt door simpelweg te kiezen voor jezelf, zonder schuldgevoel, niet evident, wel mogelijk!

Eens je in deze schijnbaar uitzichtloze situatie bent beland, wordt het stilaan de tijd om vooral jouw volle potentieel te benutten, zonder innerlijke saboteurs, die ons vooral doen geloven dat kiezen voor onszelf not done is. Het is heel makkelijk om de verantwoordelijkheid bij je omgeving te leggen waardoor je jouw eigen persoonlijke gewoontes niet durft in de ogen te kijken. Het is ook best confronterend en de zoveelste strijd aangaan of de muur van onbegrip trotseren is vaak heel pijnlijk. Het gaat niet om de ander, het gaat hierbij nu eenmaal om jezelf. Bovendien zal je merken dat die ander net dat moeilijk kan begrijpen en ook daar valt wel wat voor te zeggen want je bent niet meer degene die je vroeger was, de pleaser die voluit ja zei op alles wat er van je werd verwacht. Net dat zorgde er echter voor dat je emoties blokkeerden. Bovendien heb je hiervoor een dure rekening betaald en dat wil je toch nooit meer meemaken?

Wat kan je nu zelf betekenen in dit proces van transformatie op weg naar een ander en beter leven, zonder stress. Alhoewel helemaal zonder stress ook wel een utopie is en een gezond evenwicht van spanning best wel aangenaam kan zijn. Toch probeer ik volgende tips in acht te nemen, omdat het mezelf vooruit helpt en dus op termijn ook mijn omgeving:

• Wees lief voor jezelf en niet keihard bij alles wat je doet, de lat mag best wat lager, op alle levensdomeinen. Eens je dit begrepen hebt, valt er een last van je schouders.
• Laat je emoties toe, sta stil bij wat je raakt zodat je beseft waarom je voelt wat je voelt. Het helpt je om niet verstrikt te raken in een web van onbegrepen gevoelens.
• Durf nee te zeggen tegen een ander. Een ja aan jezelf is zoveel meer waard op termijn. Bovendien maakt dit het de ander makkelijker jou beter te begrijpen.
• Maak de ander niet de schuldige van al het leed dat jou overkomt. Al onze oordelen vinden hun oorsprong in een mismatch met onze persoonlijke behoeftes. De wereld om ons heen heeft zeker en vast een aandeel in wat er ons overkomt maar vaak ligt het ook bij onze persoonlijke verwachtingen. Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en keuzes.
• Piekeren lost niets op, ook al is dit soms onoverkomelijk. Verandert het iets aan je situatie door erover te piekeren? Ik denk het niet. Durf je struikelblok aan te pakken en leer er je lesje uit. Wanneer je er zelf niks kan aan veranderen, leg je dan neer bij de situatie en move on.

Het is voor mezelf een zoektocht geweest met heel wat uitdaging en heel soms steekt het gewoon opnieuw de kop op en lijkt het alsof mijn omgeving het nog steeds niet begrepen heeft. Soms lijkt het zelfs alsof zij het grote slachtoffer zijn van mijn proces. Uiteraard zijn de gevolgen dikwijls tastbaar en wordt ons leven telkens weer opnieuw door elkaar geschud. Maar het is me de strijd waard, in het belang van mijn innerlijke rust en groeiproces. Ik heb niks voor niks deze lange weg afgelegd om er geen les te hebben uit geleerd. Dus luister ik nu meer dan ooit naar mijn lichaam en de grenzen die het aangeeft. Helaas zijn dat er vaak nog heel wat en ook dat is een kwestie van aanvaarden en met liefde omarmen. Ik ben wie ik ben, met al mijn talenten en valkuilen. Wie me liefheeft, volgt wel of niet, dat is dan hun keuze. Niks is meer wat het ooit was en dat zal ook voor altijd zo zijn. Vanaf nu leef ik mijn tempo voor een ander en beter leven!