Vandaag was het eindelijk zover, de workshop “Aarden met paarden” waar ik last-minute een plaatsje in had kunnen bemachtigen ging door in de Sportstal te Oostmalle, off all places. Dankzij de Ten miles en het afsluiten van de tunnels richting Antwerpen was ik deze ochtend voor een zondag vrij vroeg vertrokken om zonder problemen ter plaatse te geraken. Een goede organisatie is alles en ook dat bleek nu weer zonder twijfel een gouden tip voor mezelf. Na een omweg via Rumst en een lekker ontbijtje in de 3ri4en, wat op zich ook al een ontdekking was en een bezoekje zeker waard, kwam ik meer dan een uur te vroeg aan bij mijn bestemming midden in het groen, niet alleen een verademing maar onmiddellijk ook de klik naar rust in mijn hoofd.

Toen ik op ontdekking ging in de stallen, werd ik door de paarden verwelkomd met gehinnik en getrappel, een aangenaam en verrassend begin. Want eerlijk, ik wist helemaal niet wat ervan te verwachten vandaag. Ik vermoedde zelfs dat ik misschien wel schrik zou kunnen hebben van zo’n imposant dier. Plots merkte ik dat er één dier wel heel erg bewust mijn aandacht trok, toen ik dichterbij kwam, keek het me aan en kreeg ik onmiddellijk een serieuze paardenknuffel. Behoedzaam een stapje dichterbij, betekende prompt haar hoofd op mijn schouder, zoveel genegenheid voor een totaal vreemd iemand, ik was onmiddellijk verkocht! Samen met dat immense gevoel van verbondenheid en herkenning, waren daar al onmiddellijk mijn eerste tranen. Vraag me niet waarom maar daar waar ik al jaren mijn tranen heb opgespaard, kon dit paard me binnen het kwartier de emoties laten voelen, die ik slechts uitzonderlijk ervaar. Zeer bijzonder dus en vooral indrukwekkend, vooral omdat de coaching toen nog niet eens van start was gegaan. Stel je voor wat een impact dit had, voor mij was de dag toen reeds geslaagd.

Deel twee was de kennismaking met de therapeute en de andere deelneemsters, een visualisatie waarin we leerden te voelen en een rondje om elkaar wat beter te leren kennen. Iedereen had wel zijn reden voor zijn interesse en deelname, voor de meesten was het gegeven totaal nieuw. Sommigen hadden vroeger nog paard gereden maar vooral het therapie gedeelte was de trigger voor de meesten. Na een rondleiding en wat uitleg over de verschillende soorten paarden en de mogelijkheden die ze kunnen bieden wanneer je om de een of andere reden in je leven op een punt bent beland dat je het allemaal zelf niet zo goed meer weet, trokken we naar de weide waar een 4-tal beestjes op ons stonden te wachten. Nu geef ik toe dat ik me op dat moment nog enigszins afvroeg of het wel veilig was maar we werden gerustgesteld, de paarden zouden ons niet zien als gevaarlijk en ons dus grotendeels negeren. En zo gebeurde het ook, de paarden bleven rustig verder grazen terwijl wij onze instructies kregen. Wist je trouwens dat zo een paard wel 17 uur per dag graast? En slechts een 3-tal uur slaapt, grotendeels staand en ook amper gaat liggen? Ik heb dus ook wel wat weetjes mee gekregen die mijn fascinatie nog groter maakten want het is echt wel geweldig zo een paard dat je intuïtief aanvoelt en er op zijn eigen manier op reageert, een heel bijzondere ervaring dus.

En toen kwamen de oefeningen nog, naast het paard gaan staan zonder het aan te raken, zelf aarden en hetzelfde doen, observeren hoe het paard dan reageerde. En daarna mochten we ruiken, proeven (?) en een dier naar keuze aaien om het tenslotte aan te lijnen en ermee op stap te gaan. Wat een openbaring was me dat. De typische paardengeur stootte me helemaal niet af, integendeel, het was een throwback-moment naar de pony van mijn oma en de geweldige jeugd die ik bij haar beleefde. Emoties alom en het overweldigende gevoel dat ik dit kleinere paardje nooit meer los wou laten. Alleen lukte het op wandel gaan met haar niet zo vlot. Ik had mijn intentie blijkbaar niet echt duidelijk gemaakt en koos voor haar omdat een groter paard me toch nog wat afschrikte maar dit dier toonde mij dat zij mij wel eens snel de weide zou laten zien. Geen succes dus en we vonden elkaars ritme totaal niet. Misschien moest ik toch maar eens een groter dier proberen, duidelijk maken dat ik het tempo bepaalde en zo elkaars ritme ontdekken. Wat een eye-opener! Laat dit nu net in real life één van mijn struikelblokken zijn, mijn grenzen bepalen en afbakenen, zeker bij “mijn kleintjes”. Terwijl ik dacht dat ik dat ondertussen wel beet had, blijkt het toch nog een belangrijke oefening voor mezelf want diep vanbinnen ben ik nog wel geneigd mijn omgeving mijn leven te laten bepalen, slik. Toch is er ook één groot verschil met het verleden waar ik niet eens zou hebben opgemerkt dat het me een naar gevoel gaf, terwijl ik nu onmiddellijk voelde dat het niet klopte. Dus de afgelopen maanden hebben me toch iets opgeleverd en vandaag heeft me vooral bevestigd dat ik mijn gevoel moet blijven volgen, ook wanneer dat betekent dat het voor mijn omgeving niet altijd zo een fijne transformatie is.

En dat brengt me dan ook bij misschien wel het allerbelangrijkste inzicht van vandaag, hoe evolueer je als mens uit een crisis, blijf je lineair denken of ga je eindelijk verticaal geaard je leven leven? Ik heb jarenlang geleefd in mijn hoofd en dat is wat me niet meer lukt omdat ik gemerkt heb dat het mij niet gelukkiger maakt, mijn gevoel doet dat wel. Wanneer ik dat ont-moeten meer bewust plaats geef in mijn leven, bereik ik meer voldoening en krijg ik vooral veel meer energie in plaats van de energievreters die me al jaren hebben leeggezogen. Alleen zorgt dat ook voor een bepaald onevenwicht wanneer je die ontwikkeling alleen doormaakt. En laat net dat nu nog steeds een groot vraagteken zijn, zeker na vandaag. Misschien toch eens een uitgebreide reeks aan paardentherapie overwegen, klinkt logisch toch?