Dat ons leven een onvoorstelbaar geschenk is en je nooit te oud bent om een verrassende weg in te slaan, werd me de afgelopen weken alsmaar duidelijker. Dankzij mijn blog kon ik in eerste instantie heel veel frustratie van me af schrijven tijdens het voorbije jaar waarin ik vaak geconfronteerd werd met mijn eigen grenzen. Het werd mijn therapie, een uitlaatklep maar ook de stille getuige van het proces dat ik doorliep. Ik streefde vooral naar vooruitgang maar ontdekte dat mijn lichaam het tempo bepaalde. En dat  was soms alles behalve gemakkelijk. Nog dagelijks moet ik voldoende doseren en luisteren naar wat me wordt ingefluisterd. Ben ik ongehoorzaam, wordt ik onmiddellijk teruggefloten, dus heb ik geleerd te luisteren, luisteren naar de pijn en het schreeuwen van mijn kostbaarste bezit.

Toen er eindelijk ook een degelijke diagnose kwam en voor de oorzaak van mijn jarenlang lijden een multidisciplinaire behandeling werd gestart, was het voor mij een opluchting en hoop doet wel degelijk leven. Het respecteren van de duidelijke signalen is ondertussen mijn levenswijze, waar ik vermoedelijk voor altijd zal moeten mee rekening houden. Tegelijkertijd heeft het me ook het allermooiste geschenk ooit gebracht en daar ben ik uiteindelijk wel zeer dankbaar voor. Ik heb mijn droom sinds jaren waar gemaakt en beleef met #Lou fantastische momenten. Ik leer boeiende mensen kennen en er komen geweldige kansen mijn weg op, ook al is dat op mijn tempo vaak nog een kwestie van wikken en wegen, veel uitstellen en vooral keuzes maken.

Ik schreef het eerder al “ja aan jezelf is vaak nee aan een ander” maar het is wel degelijk mijn realiteit. Geen overvolle agenda’s meer, wel bewuste beslissingen met ruimte voor wat en wie er echt toe doet want ook dat heb ik helaas het afgelopen jaar duidelijk kunnen leren. Afscheid nemen hoort daar ook noodgedwongen bij want wie enkel energie opslorpt, verdient mijn aandacht niet langer. Vriendschap hoort een gezonde wisselwerking te zijn dat niet eenzijdig is, een harde leerschool voor mezelf maar het is niet de eerste keer dat ik tot dit inzicht kwam dus wordt het wel tijd om er consequent mee om te gaan. Gelukkig kreeg ik er zoveel meer in de plaats, meer diepgang en vooral veel voldoening.

De essentie van dit bestaan was mijn wake-up call en perfection is a bitch deed de rest. Van een initieel gestart initiatief om mijn emoties en ervaringen van me af te schrijven, evolueerden mijn hersenspinsels mettertijd naar een feel-good kanaal waarop ik kon delen wat me bezig hield en blij maakte ondanks al het mindere wat mij overkwam. Gaandeweg ontwikkelde zich mijn levensmotto #staypositive #whenever #whatever omdat dit mijn manier is om door te gaan ook al is en blijft het soms moeilijk. Ik ben er nog niet helemaal maar weet ondertussen dat er nog zoveel moois op me wacht wat ik koester. De signalen die ik krijg, geven me hoop op anders en beter leven. De mensen die ik dankzij mijn nieuw avontuur ontmoet, herstellen mijn geloof in de mensheid en vervullen me met blijdschap. Er is zoveel meer om blij om te zijn, het is aan ons om als individu onze kansen te zien en te grijpen wanneer een nieuw pad zich voor ons uitrolt. Ook al is de weg kronkelig en moeizaam, voor elke deur die zich sluit, opent er zich een andere.

Dit inzicht was mijn bevrijding van angst, angst voor het onbekende. Alles komt altijd goed, niet altijd volgens onze verwachtingen maar dat betekent niet dat het niet even waardevol kan zijn. Ik heb een missie vanaf nu, leven vanuit mijn hart, mijn pad volgend zoals het zich aanmeldt, flexibel en doordrongen van vertrouwen en dankbaarheid om datgene wet er wel is, overtuigd, zelfs wanneer het even anders lijkt. Omdenken is de sleutel om het tij te keren en blijkt ondertussen mijn talent te zijn waarmee ik ook anderen die een moeilijke periode doormaken kan inspireren.  Deze bewustwording wordt een van de richtingaanwijzers in mijn leven vanaf nu dus blijf ik schrijven omdat het fijn is met mijn passie anderen een hefboom aan te reiken die het verschil kan maken om ook hun leven terug waardevol te maken.

Dat ik me hiervoor nu zo kwetsbaar opstel, is voor mij het bewijs dat de tijd rijp is en dat ik er klaar voor ben, met dank aan mijn omgeving, die me al die maanden al heeft gesteund en dat blijft doen. Dankzij mijn lezers ook, wiens feedback me motiveerde en nog meer goesting gaf om anderen op mijn authentieke manier deelgenoot te maken van mijn diepste gedachten. Het heeft me vooral ook de kracht gegeven om verder te schrijven en het geloof in mezelf is hersteld.  Vanaf nu verloopt alles wel volledig op mijn tempo met voldoende zelfzorg want enkel zo kan ik elke uitdaging aan.

Ready for the next step, back on track!