Omdat ik de laatste weken de indruk kreeg dat ik er eindelijk wat door aan het geraken was, had ik een dip als deze van de laatste dagen niet meer verwacht. Misschien was het wel de zon die me dat extra beetje energie gaf, dat ik me even volop voelde herleven? Ik ga ook geen energie meer verspillen aan de analyse ervan en het maar gewoon simpelweg ondergaan dat momenteel de dagen echt weer moeilijker verlopen.

Na bijna 6 maand ben ik er aan gewoon geraakt dat het proces met ups en downs verloopt maar altijd heb ik dat beetje hoop gehad dat het nu toch wel bijna volledig over zou zijn. Toen ik plots weer de nodige pit miste het voorbije weekend om erin te vliegen, voelde ik de bui al hangen alsof er ineens toch een zomeronweer op komst was na een hittegolf. Misschien ben ik gewoon de afgelopen tijd wat te hevig geweest denk ik nu maar het is soms zo verdomd moeilijk om wanneer het dan goed gaat jezelf grenzen op te leggen.

In elk geval de vermoeidheid die zich op die momenten soms meester van me maakt is angstaanjagend, ik denk stilaan dat die nooit nog plaats ruimt voor de altijd energieke en opgeruimde versie van mezelf. Toch moet ik leren de verwoestende vermoeidheid gewoon moedeloos te ondergaan en wel constant waakzaam te blijven zodat ik mijn grenzen wel leer te bewaken. En dat idee frustreert, ik blijf hopen op beterschap maar zie stilaan in dat dit niet maar voor even is. Mijn lichaam dirigeert mijn leven en zodra ik te moe word of mijn lichaam of geest heb overbelast, krijg ik de afrekening gepresenteerd en die is meestal niet zo fraai.

Sinds kort vergelijk ik het met een crashdieet. Wie kent het niet? Een paar weken zodanig streng diëten voor een monsterresultaat op korte termijn dat je op de duur zodanig snakt naar dat beetje zoet of ander lekker hapje, dat je er zowaar paranoia van wordt. Ik alleszins wel, karakter inzake is vrijwel onbestaande dus vroeg of laat faal ik grandioos en eens de smaak te pakken ben ik dan terug vertrokken voor al wat lekker is en het bijhorende jojo-effect. Tot voor een paar jaar was dat ook niet zo een groot probleem, alles met mate en ruimte voor regelmatig enkele excessen hield mijn gewicht onder controle. Tot ik nu dus in de gevarenzone ben terecht gekomen, de leeftijd en bijhorend metabolisme die het er me niet makkelijker op maken op dat vlak. Gelukkig is er ondertussen dan wel wat gezond verstand voor in de plaats gekomen en heb ik de crashdiëten sinds kort afgezworen, wel ga ik voor een gezond en evenwichtig eetpatroon in de hoop dat dat me op termijn dat streefgewicht helpt te benaderen of min of meer bewaren.                                                            En dat is nu net de vergelijking die ik wil maken met het energievraagstuk dat mijn leven bepaalt. Ik moet op zoek gaan naar een levenswijze waarin het evenwicht bewaard wordt, ook op momenten dat het super met me gaat zodanig dat het op termijn geen kwestie meer is van ups en downs maar eerder een constante van evenwicht bewaren met voldoende aandacht voor mezelf op elk moment, niet enkel wanneer er de ruimte voor is want die is er, laat ons eerlijk wezen, toch nooit. Het lijkt een beetje een bizarre vergelijking misschien maar voor mij zijn de gelijkenissen echt wel overduidelijk en typerend voor mezelf.

Ik probeer het ook wel wat los te laten want had het eerder al over mijn afkeer voor etiketjes dus vind ik het ook niet nodig om het zwarte spook nogmaals te benoemen als een burn-out, vermoeidheid, depressie of dipje, ik weet ondertussen alleen dat ik het zal moeten aanvaarden en meenemen in de tijd als belangrijke les om vooruitgang te kunnen boeken.

Wanneer ik in de zogenaamde schemerzone kom, voel ik immers zodanig alle energie uit me verdwijnen en krijg ik vooral dat onbestemde gevoel, plots en onaangekondigd, maar vooral heel erg onaangenaam. Verschillende kwalen steken dan ook de kop op en ik word zo moe dat me concentreren onmogelijk wordt dus komt het er effectief op neer om voortdurend zodanig voor mezelf te zorgen dat ik geen grenzen meer overschrijd en wel wat reserves heb om te kunnen blijven doorgaan. Moeilijk misschien maar zeker niet onmogelijk, noem het een uitdaging want niks is onmogelijk wanneer je het zelf maar genoeg wil en vooral aanvaardt wat je overkomt, een niet te onderschatten eerste stap in de juiste richting.

Dat neemt uiteraard niet weg dat er nog steeds wel frustratie kan zijn over de voortdurend terugkerende en abnormale manier van moe zijn, waarvan ik tot nu toe soms tegen beter weten in bleef hopen dat het ooit over zou gaan. Waar liggen onze grenzen? Dat is voor iedereen anders maar eens we ze kennen moeten we ze beschermen ook al beperkt dat onze mogelijkheden zodanig dat er weinig ruimte blijft voor spontaniteit. Slaap inhalen vraagt zoveel van me dat ik ondertussen liever vermoeidheid vermijd net als dat gestructureerd werken vanaf nu echt nodig is, omdat het me simpelweg niet meer lukt om te multitasken terwijl ik steeds dacht er een meester in te zijn. Bovendien denk ik dat de bewustwording dat het altijd sluimerend aanwezig zal blijven, vanaf nu mijn motivator kan zijn om ook op dit vlak mijn manier van leven grondig aan te passen, oefening baart vooral kunst op termijn dus is het gewoon een kwestie van er een goede gewoonte van te maken, toch?

Bovendien heb ik ook tijd gemaakt om na te denken over wat mijn belangrijkste energizers zijn, de zaken die me zodanig energie geven en me op die manier kunnen helpen om mijn evenwicht te bewaren. Een niet zo’n verrassend of extreem lijstje, wel eentje dat voor mij het verschil kan maken:

• Zon, zee en strand, rust, stilte, natuur, onze tuin in volle bloei;
• onze thuis, een boekje lezen in de zon, stolen me-moments;
• lezen, fotografie;
• cityvibes opsnuiven in binnen- en buitenland, reizen om te relaxen;
• koffiebars ontdekken, terrasjes doen, apero met lekkere hapjes, culinair genieten met 2, etentjes met vrienden, ontbijt buitenshuis, uitjes met vriendinnen;
• positieve mensen rondom mij, 1 op 1 gesprekken, vriendschap, familie;
• ons gezin samen met de kinderen, ook al zijn dat bij momenten wel energievreters;
• wandelen met de hond want het beestje op zich maakt me sowieso al blij, fietsen, meditatie, yoga, wellness.

Benieuwd naar dat van jullie!