Misschien stel ik me wel kwetsbaar op terwijl ik vooral terug krachtig in het leven wil staan. Misschien wordt de keuze om hiermee naar buiten te komen, geïnterpreteerd als een manier om aandacht te krijgen terwijl dat helemaal niet de bedoeling is. Het vraagt moed, heel veel moed om jezelf te tonen zoals je je echt voelt en anderen mee te nemen in dat verhaal terwijl falen nog elke dag een mogelijkheid is. Het is een proces waarbij ik elke dag meer en meer besef dat perfectie niet bestaat, winnen en verliezen hoort nu eenmaal bij het leven. En kwetsbaarheid is absoluut geen vorm van zwakte, integendeel, het begint bij moed, de moed om er te zijn zoals je bent en jezelf zo te laten zien. Op dat vlak schrijf ik nog steeds onder een pseudoniem maar ooit, ooit maak ik dat goed, beloofd!

Wil ik het grote taboe doorbreken, is je kwetsbaar opstellen, de enige manier om het te doen. Ik wil jullie lezers inspireren om hetzelfde te doen en je gevoelens bloot te geven. Wanneer je de confrontatie met jezelf aangaat, word je er gewoon zoveel beter van. Volg je buikgevoel, probeer het uit en volg je eigen levenspad in plaats van datgene wat anderen zo graag voor je uitstippelen. Misschien faal je weleens of is er niet onmiddellijk dat succesgevoel maar geef toch niet op, wees moedig en vind de kracht bij jezelf om door te gaan en je te laten zien want kwetsbaarheid is geen teken van zwakte. Je kwetsbaar opstellen doe je niet om aandacht te krijgen van anderen, integendeel, het is vooral een gevecht met jezelf maar jij bent degene die er sterker van wordt. Vertrouw op jezelf net als ik dat doe, het werkt zo verlossend dat je er alleen maar beter van wordt.

Ik heb geleerd dat perfectie echt niet bestaat dus hoef ik er ook niet langer naar te streven. Het is gewoon de spreekwoordelijke bitch uit mijn titel die het mij in mijn leven al jaren moeilijk maakt. Zodra ik dat kon inzien en aanvaarden, besefte ik dat ik een andere manier moest zoeken om mijn doelen te bereiken, zonder schuldgevoel. De lat heel bewust wat lager leggen of als controlefreak gaan delegeren, voelt zo verlossend aan en geeft mij wat meer ruimte waar ik alleen maar dankbaar kan om zijn. Wanneer je hiermee bewuster omgaat, besef je ook vaak hoe dikwijls je in het verleden onbewust de mist inging. Wanneer je vooral trouw bent aan jezelf is het realiseren van je dromen makkelijker haalbaar en dat volstaat, toch ? We laten ons zo vaak influisteren hoe het moet terwijl we zelf er anders over denken. Of we voelen het vooral anders maar laten ons meeslepen met de stroom van de consumptiemaatschappij waarin we leven. Het werkt niet alleen louterend maar is vooral een opluchting dat het allemaal niet langer moet omdat het zomaar van je wordt verwacht.

Ik ben niet alleen en dus zeker niet abnormaal, wat een geruststelling is dit toch. Het doet zo een deugd te beseffen dat ik niet alleen sta met mijn verhaal, dat is ook de reden dat ik dit schrijf alhoewel laat me eerlijk wezen, dankzij het schrijven slaag ik erin eindelijk in mijn complexe gedachten naast elkaar te zetten en ook hierin voor een zekere structuur te zorgen. Ken je het gevoel dat je aan wat denkt en op dat moment vertelt iemand er wat over, of je denkt aan iemand en die belt je dan net of stuurt je een bericht? Wel dat is de aha-erlebnis dat schrijven bij me teweegbrengt, soms voel ik de woordenstroom zo binnen in mij opwellen dat dat eruit moet en terwijl ik schrijf, krijg ik dan  inzicht in wat er in mijn hoofd leeft of is het omgekeerd? Ik word er ook wat onrustig van wanneer ik wil schrijven en het me op dat moment om de een of andere praktische reden niet lukt. Het komt er gewoon op neer dat dit vooral een therapie is die me heel erg de weg wijst naar hoe het verder met me moet waardoor ik makkelijker kan loslaten. Zo had ik vaak het gevoel dat ik emoties van me af kon schrijven en op die manier leerde ik ook meer loslaten.

Ik kan daar alleen maar enorm dankbaar voor zijn. En sta er dagelijks ook bij stil, het gaat helemaal niet om materiële zaken maar vooral om de kleine dingen in mijn leven, gevoelens en bewustwording. Daar kan ik alleen maar blij om zijn, samen met de mensen rondom mij die me enorm steunen tijdens dit tijdrovende en slopende proces. Zij evolueren met me mee en laten me op mijn eigen tempo vooruit gaan en volgen op die manier samen met mij mijn buikgevoel, waarop ik ondertussen blindelings vertrouw. En het stelt me vooral gerust dat het allemaal goed komt met mij, de ene dag wat meer dan de andere maar de overtuiging is er en dat is het allerbelangrijkste.

Ook denk ik dat we ons allemaal wat meer moeten durven blootgeven. Sluit jezelf niet op met je negatieve gevoelens en praat erover. Ventileren op tijd en stond met mensen die je vertrouwt en begrijpen, kan een eerste stap zijn om je op weg te zetten. Er bestaat volgens mij nog voldoende echtheid in deze harde wereld met ruimte voor warmte en empathie. Geef het goede voorbeeld en je krijgt er zoveel voor terug. Sinds ik dit deel met mensen sta ik ervan versteld hoeveel mensen hun grenzen reeds ontdekten en dat voelt zo goed ook al klinkt dit misschien wel fout. Maar het besef dat je niet zwak bent en niet alleen, doet deugd en geeft je de moed om er ook weer tegenaan te gaan na een mindere dag  want zoveel anderen hebben het me voor gedaan. Wat een ander kan, lukt me ook denk ik dan en hup, ik ben weer met nieuwe moed vertrokken om mijn strijd verder te leveren! Dus het is echt een kwestie van elkaar versterken, vertrouwen en geloven in jezelf en dat doe ik meer dan ooit. Doen jullie ook met me mee ?