Een van de grootste vaststellingen van de voorbije maanden is toch wel dat we complex in elkaar zitten zonder dat zelf soms ten volle te beseffen, maar de mens is een eigenaardig wezen. Ieder met zijn specifieke eigenschappen en talenten maar vooral ook een verleden dat grotendeels bepaalt waarom en hoe je functioneert. Veelal ook met een etiket wat bepaalt dat je niet volgens een bepaalde norm bent of tekortkomingen hebt, wat ook vaak pas duidelijk wordt wanneer het niet goed gaat. Niks tegen een label, het kan noodzakelijk zijn, net als medicatie. Maar de vooroordelen die er onlosmakelijk aan verbonden zijn, zorgen er sowieso voor dat niet iedereen onvoorwaardelijk aanvaard wordt voor wat en wie hij is en dat vind ik onvoorstelbaar jammer. Waarom is het zo moeilijk om elke mens als uniek te zien, op zijn of haar manier een wonder der natuur met specifieke kwaliteiten zonder meer.

Zelf ben ik er me bewust van geworden dat ik hoogsensitief ben maar ik weiger het label beleefd. Gelukkig ben ik opgegroeid in een tijdperk dat dit nog niet aan de orde was voor elke sterveling op de schoolbanken. Tegenwoordig is het echter schering en inslag maar dat is niet het punt dat ik wil maken. Een concreet voorbeeld ter verduidelijking. Door mijn hoogsensitiviteit ben ik nooit een echte festivalganger geweest, veel te overweldigend, al die geluiden, al die mensen…het kon me maar matig boeien ook al hou ik wel enorm veel van muziek. De blootstelling aan zoveel bedreiging is me nooit de inspanning waard geweest. Achteraf bekeken is dat heel jammer misschien alhoewel ik daar zelf nu ook nog niet om getreurd heb want ik zocht een vond een alternatief. In de veilige omgeving van een cultureel centrum waar ik steevast om een plaatsje op de hoek vraag, vond ik een compromis, net zoals wanneer ik naar de bioscoop ga. Ondertussen blijf ik steeds met één oog op de nooduitgang gericht en gefocust op mezelf en mijn gezelschap zodat ik als het ware in mijn cocon toch kan genieten. Terwijl ik dit zo schrijf, lijkt het me zelf zo beangstigend en vooral beperkend maar dat is nu eenmaal hoe ik functioneer en ik heb daar zelf volledig vrede mee. Ik heb er weinig last van omdat ik geleerd heb ermee om te gaan maar de reacties uit mijn omgeving zijn vaak anders. En daar gaat het dus om, een ander heeft het moeilijker met het feit dat ik niet aan zijn of haar normen beantwoord dan ikzelf. Hoe ridicuul is dat ?

Ik ben er ondertussen van overtuigd dat iedereen zijn kleine kantjes heeft. En dat we allemaal veel gelukkiger zouden zijn door iedereen te aanvaarden voor wie hij of zij is. Roddelen of opzettelijk kwaad spreken levert toch niemand voordeel op? Ik probeer dan ook in alles en iedereen het positieve te zoeken, dat heeft me al enorm geholpen de voorbije maanden, ook bij het nemen van beslissingen en ik hoop dat het een attitude is die ik vol kan houden. Positiviteit is zo belangrijk in het leven en het belang  ervan wordt vaak onderschat. De impact ervan heeft niet enkel zijn invloed op jezelf maar op je volledige omgeving en dat is met negativiteit net hetzelfde. Wat je uitstraalt ben je gewoon, alleen is het verdomd moeilijk wanneer je je diep vanbinnen down voelt positiviteit en happiness uit te stralen.

Ook mijn perfectionisme is zo een typische eigenschap die mij in de schemerzone heeft gebracht maar ik  vind het nog steeds een eigenschap en geen valkuil ook al is het de reden dat ik de zwaarste strijd uit mijn leven moet leveren. Ik probeer er het beste uithalen en de negativiteit achter me te laten want ik weet dat ik sterker dan ooit terug zal komen. Wie ooit met controledrang geconfronteerd werd, weet wat ik bedoel wanneer ik zeg dat het zo vermoeiend is. Je kleurt je leven zodanig in volgens jouw ideaalbeeld waarbij de lat voor jezelf zodanig hoog legt, dat nu ik daarbij stil sta het moeilijk anders kon dan vroeg of laat tot een crash komen. Ik ben hoe langer hoe meer ervan overtuigd dat wie niet veel verwacht en bijgevolg ook minder teleurstellingen heeft en minder met zijn eigen grenzen geconfronteerd wordt. Het leven is onvoorspelbaar voor iedereen maar we hebben allemaal ons eigen pad te volgen, onze eigen keuzes te maken.

Zelf heb ik misschien niet voor de makkelijkste weg gekozen wel voor degene die voor mij de enige juiste is en wie het daar moeilijk mee heeft, laat ik in die overtuiging dan ook los. Het leven en mijn tijd is te kostbaar  geworden om te verspillen aan datgene of diegene die het niet waard blijken te zijn en daar heb ik me in het verleden al meermaals in vergist en ongetwijfeld sommigen ook in mij. Ik ben blij dat ik op dat vlak het evenwicht heb gevonden met de mensen die er echt toe doen. Echte vriendschap is kostbaar en draait om vertrouwen, niet om likes of statussen op Facebook en nog minder om wat je voor elkaar kan doen, wel om wat je met elkaar gemeen hebt of deelt. Zoals blij zijn om het geluk van een ander en mee treuren met hun verdriet. Soms heb ik echter de indruk dat dat niet door iedereen zo wordt gezien tegenwoordig. Het gaat vaak om uiterlijk vertoon en schone schijn, net datgene waar ik bewust afstand van doe omdat ik mijn buikgevoel zoveel belangrijker vind. Dat betekent trouwens niet dat het een en het ander niet met elkaar kan vereenzelvigd worden, integendeel.

En dat is nu net mijn punt, niet alles is wat het lijkt, ondanks een label of etiket en de bijhorende connotaties. Misschien heb ik mezelf ook wel nog vergist in het verleden maar ik denk dat ik ondertussen toch wel voldoende levenservaring heb om het onderscheid te kunnen maken tussen fake en echt, mijn buikgevoel doet de rest. En dat is een ongelooflijke luxe!