De goesting is er dus al maar de drive om de stap effectief terug te kunnen zetten richting realiteit, is en blijft een ander verhaal. Ik merk bij mezelf dat ik nog zo snel moe word wanneer ik met veel indrukken tegelijk wordt geconfronteerd. Alles moet zodanig naar wens en volgens planning verlopen dat het mij zelf soms beangstigt. Ik vrees dan ook dat de tijd nog niet rijp is om terug deel te nemen aan de wereld rondom mij. Dit onder ogen zien vraagt veel inzicht maar vooral moed. Het is niet met mijn hoofd in het zand te steken dat er vooruitgang wordt gemaakt, de confrontatie met mezelf aangaan is absoluut noodzakelijk, hoe pijnlijk dat soms ook is. De keerzijde van het voorspelbare aan het vele thuis zijn, is wel de angst die ik diep van binnen ook wel voel wanneer ik eraan denk dat er aan deze periode ook een einde komt. De buitenwereld lijkt me nu nog zo chaotisch en druk. Het is ook wel zo dat ik merk dat mijn veilige thuishaven nog steeds mijn absolute favoriet blijft. Hoe kan ik ooit nog functioneren binnen een wereld vol prikkels die me vooral angstaanjagend lijken ?

Het valt me ook op hoe ik voortdurend zorg moet blijven dragen voor mezelf, alert zijn voor de signalen van mijn lichaam en ermee omgaan op een manier dat werkt en me vooral beschermt tegen een mogelijke overload. Het komt er voorlopig op neer dat ik de herwonnen energie besteed aan wat me nog meer energie geeft om steeds meer grenzen te kunnen verleggen. Dit houdt toch in dat een strakke structuur nodig blijft, mits hier en daar wat ruimte voor spontaniteit. Als planner pur sang bevalt me dat natuurlijk wel, het zorgt voor een veilig gevoel en geeft me enigszins de indruk dat ik zelf de touwtjes terug in handen heb. Niks is echter minder waar. Een teveel aan indrukken op hetzelfde moment legt me gewoon binnen de kortste keren terug lam en zuigt mijn batterij leeg. Ondertussen weet ik ook dat het veel langer duurt ze op te laden dan ze op te gebruiken dus moet ik preventief en bewust blijven anticiperen. Het is uiteraard ook heel persoonlijk en voor iedereen anders maar ik stel me de vraag wel soms wat oorzaak en wat gevolg is. Het is zo een vicieuze cirkel vaak dat ik niet weet hoe die te doorbreken ook al is dat het allerliefste wat ik wil. En dan lig ik voor ik het weet in de knoop met mezelf. Bovendien zorgt schuldgevoel ervoor dat ik me nog slechter ga voelen dus probeer ik toch maar weer te ondergaan wat me overkomt.

Enerzijds merk ik ook wel dat ik hunker naar een vast ritueel, een structuur die bepaalt hoe mijn dag eruit gaat zien zonder dat ik er zelf al te veel moet bij nadenken, anderzijds is  het heel moeilijk om vooraf te voorspellen hoe ik me ga voelen. Ik moet ook selectief zijn in het maken van mijn plannen waaraan ik tijd wil spenderen, dat blijft ook één van de belangrijkste vraagstukken voor mezelf. Plannen in overvloed, maar ze ook uitgevoerd krijgen is een totaal ander verhaal. Uren kan ik staren en denken zonder nadien te weten waar mijn kostbare tijd is gebleven. Groot zijn de voornemens die ik dagelijks heb maar ik blijf botsen op onbreekbare muren die nog steeds mijn grenzen bepalen. Ik ben dan ook wel geëvolueerd in het niks doen, een vreemde gewaarwording voor een bezige bij als mezelf. Ik sta zelfs versteld wanneer ik mijn schouders ophaal en merk dat het me echt koud laat dat ik niet heb gedaan wat ik voorzien had. Net zoals alles wat een mens overkomt, is het moeilijk om het je voor te stellen hoe het voelt welke hel ik bij momenten al heb beleefd.

Mijn nederigheid verplicht me te aanvaarden dat het nog niet voorbij is, zoveel wordt me hoe langer hoe meer ook pijnlijk duidelijk. Het draait ook allemaal enorm rond de emoties die bepalen hoe mijn dagen eruit zien. Betrokkenheid ervaar ik zelf als zeer belangrijk terwijl ik er niet altijd toe in staat ben en me afsluit voor de wereld rondom mij uit zelfbehoud. Ook de aanhankelijkheid van de kinderen kunnen mijn bubbel zodanig verstoren dat ik plots op mezelf terugplooi. Totaal onverwacht en zonder verwittiging wordt me dan de adem afgesneden en wil ik alleen nog de confrontatie aangaan met mezelf. Het onvoorspelbare hiervan haat ik gewoon, in je bed kruipen met de gekste plannen om de dag nadien draken te verslaan en opstaan met zo weinig daadkracht dat je niet anders kan dan luisteren naar de taal van je lichaam, vreselijk!  “Er gewoon niet aan toegeven” hoor je dan wel eens of “herpak je, zo moeilijk kan dat toch niet zijn”. Lag het maar zo simpelweg voor de hand, dan was ik al lang absoluut en onomkeerbaar totaal terug onder de levenden. Niks wat ik liever zou willen, niks wat ik minder in de hand heb dan dat, dat onbestemde gevoel, terwijl je hoofd je constant toefluistert dat je wel alles hebt om gelukkig te zijn en je dat ook nog net beseft maar het alleen niet meer voelt.

Ik hoop dat de komst van de lente me wat nieuwe energie meebrengt want ik heb het zo nodig ondanks alle stappen vooruit die ik wel al heb gezet. Ik geef het ook niet op, integendeel, maar de ene dag is de andere niet, nog steeds niet. Ik heb ook vaak het gevoel dat het een verhaal zonder einde wordt. Eens je op dit punt hebt gestaan, heeft dit zo een invloed op je manier van zijn volgens mij dat het een gevoeligheid blijft waarmee je rekening moet houden. En dat is tegelijk terug zo een paradox want bij degene die er niet bij stilstaat of over nadenkt, verandert er niks. Die blijft maar rondjes ter plaatse draaien zonder er misschien zelfs maar last van te hebben. Terwijl wie de moed heeft om de confrontatie met zijn donkerste demonen aan te gaan, veel energie nodig heeft om dat gevecht te winnen, op het moment dat er net geen energie meer is. Misschien draait het ook daar net wel allemaal om want uiteindelijk is het een proces dat plaatsvindt door interactie met je omgeving, of dat nu positief of negatief is of als zodanig wordt ervaren, het blijft een mysterie.

En ook al verloopt het voor iedereen anders, veel keuzemogelijkheden zijn er niet. Er is slechts één weg vooruit, wanneer je niet ter plaatse wil blijven trappelen, hoe zwaar het soms is, hoe moeilijk de tocht ook wordt ervaren. Het proces ondergaan is het enige wat voorlopig kan en elke kans op vooruitgang met beide handen dankbaar grijpen om vroeg of laat weer met beide voeten volledig op de grond er als vanouds tegenaan te kunnen gaan, een verbeterde versie van mezelf als het ware, gewapend met de nodige tools om valkuilen te herkennen en aan te pakken zodat er nooit nog plaats is voor een point of no return.