Het lijkt misschien wel dat ik al terug sterk in mijn schoenen sta terwijl dat helemaal niet het geval is, integendeel. Ik merk dat elke dag een gevecht blijft. Opstaan is soms zo moeilijk en er is niet veel nodig om me uit mijn lood te slaan. De balans terug vinden wanneer mijn grenzen overschreden zijn, is nog steeds een gevecht wat me duidelijk maakt dat ik nog een lange weg heb af te leggen. Vooral dat het proces zo onvoorspelbaar is, maakt het me lastig. De ene dag voel ik beterschap en zie ik voorzichtig wat licht aan het eind van de tunnel terwijl de volgende dag alles terug pikzwart is en lusteloosheid zich meester van me maakt. Het valt gewoon niet te beschrijven, de rollercoaster waarin ik mee wordt genomen en die het tempo van mijn leven bepaalt, alsof ikzelf geen enkele inspraak heb. Ik onderga het allemaal…ik neem pauze van de realiteit, zorg voor mezelf, bouw rust in maar vooral koester ik de cocon thuis waarin ik een veilig bestaan leid. Geen enkele drang nog merk ik bij mezelf om terug deel te nemen aan de dagelijkse mallemolen dat het leven is, integendeel. Het schrikt me zodanig af dat ik ooit terug op de trein van het leven moet springen, waarbij vooral de dagelijkse drukte mij angst aanjaagt. Net als het feit dat ik vrees dat ik nooit nog helemaal de oude wordt, volgens mij blijft het een spookje dat ik mee blijf nemen, net als de drukte van het bestaan wat we allemaal leven. 

Waarom hebben we het ook allemaal zo graag druk? Het valt me op dat het standaard antwoord goed of slecht doorheen de tijd werd vervangen door druk wanneer je vraagt hoe het met iemand gaat. Onze agenda’s staan zo overvol en nog is dat niet voldoende om een alarmbel te laten rinkelen. Nee, we vinden het precies niet meer dan normaal dat afspreken met familie of vrienden binnen een bepaalde termijn heel moeilijk te realiseren valt. En dan houden we nog geen rekening met de onontbeerlijke me-time waar ieder van ons sowieso tijd voor zou moeten maken. Op een bepaald moment had ik een agenda voor het werk, één privé, een digitale ter overlapping, een familieplanner en een gewone kalender met een algemeen overzicht in de keuken om toch maar niks te vergeten. Gek werd ik ervan! En vooral het werkte niet want ik durfde nog wel eens wat uit het oog te verliezen en kwam nagenoeg overal net te laat door de te drukke planning die ik voor mezelf opstelde. Terwijl ervan me-time helemaal geen sprake was, dat bestond gewoon niet meer, en dat  alleen al is dus om problemen vragen op termijn.

Constant hollen van het werk, langs de winkel, vlug thuis voor eten zorgen, het huiswerk van de kinderen opvolgen, zorgen dat iedereen op tijd in de badkamer en bed geraakt, waarna ik kon beginnen met opruimen, een was draaien of als het even mee zat zelf eens gaan sporten of afspreken met vriendinnen als ik daarvoor ten minste die energie nog op kon brengen. Zelf lukte mij dat niet meer de weken voor mijn crash, het ontspande me ook niet meer en genieten was zeker niet aan de orde. Nee, alles voelde aan als een zware opdracht, of het nu ging om wat moest of wat mocht. Telkens was er ook die druk om alles zo goed mogelijk te doen waardoor ik wanneer het me niet lukte zoals voorzien, nog dieper wegzakte. Het was ook te verwachten dat ik het nooit zou volhouden op die manier. Naast de dagelijkse beslommeringen waren er immers ook de extra activiteiten van de kinderen, de taxiritjes, doktersbezoeken, tandartscontroles, logo, rijlessen…allemaal mijn taak om te regelen en geen moment dat ik bedacht dat het misschien gewoon anders moest. Mijn job vol flexibiliteit heeft er ook wel toe bij gedragen dat de druk me de das heeft omgedaan, ’s avonds vergaderen was geen uitzondering, een identiek uurrooster onbestaand. Uiteraard zorgt dat voor veel afwisseling maar structuur is net zo belangrijk wanneer het water je aan de lippen staat. Of ik dat ooit goed heb beseft is echter de vraag…

Neenee, blijven doorgaan en vooral geen hulp inroepen…ik had al een poetsvrouw voor 4u per week terwijl ik slechts deeltijds buitenshuis werkte, dat moest toch volstaan ? Wanneer ik bij me thuis rondkijk nu ik er de tijd voor heb, besef ik dat ik me ook op dat vlak gewoon de hele tijd wat heb voorgelogen maar daar ga ik niet over klagen. We hebben immers zelf gekozen voor een groter huis met veel ruimte voor iedereen en al ons spullen, alles vooral goed georganiseerd maar ook dat bijhouden lukte me de laatste maanden niet meer. Hoe gek zijn we toch dat we onszelf al die tijd voorhouden wat we allemaal nodig hebben, net als wat we allemaal moeten doen alsof dit ons ware geluk kan bepalen.

Integendeel denk ik meer en meer…we verwachten teveel van onszelf en de ander en ondertussen verzuipen we steeds meer onder de constante druk die we grotendeels onszelf opleggen. Bovendien is er de maatschappij die ons ook meesleurt in een wereld waar we vooral veel moeten. Terwijl we volgens mij moeten leren tevreden zijn, het enige woord met een te voor dat ook positief klinkt. Moeten we altijd bezig zijn? Moet ons agenda altijd vol staan? Kunnen we niet leren genieten van niks doen en wat leegte in ons bestaan? Zelf vind ik niks doen heel moeilijk, ik vraag me dan letterlijk af wat ik in godsnaam zit te doen maar ook hierin evolueer ik stilaan. Mijn gedachten slorpen me soms zo op dat ik van het denken alleen al doodmoe word dus probeer ik toch elke dag ook dingen te doen die me wel ontspannen waardoor ik toch het gevoel heb ook nog nuttig te zijn. Dit op mijn tempo en vooral dat waar ik op dat moment zin in heb, niet omdat het moet of van me verwacht wordt. Zo komen projectjes aan bod waar ik al zolang tijd voor wou maken maar me nooit lukten omdat ik werd opgeslorpt door de rush van het dagelijks bestaan. En dat wil ik nu niet meer, nooit meer…al zal hiervoor wel nog heel veel moeten veranderen denk ik, vermoedelijk ikzelf nog het allermeest.