Meer en meer groeit met het besef dat ik zelf de oorzaak ben van wat er fout loopt, het inzicht dat er alleen wat kan veranderen wanneer er ook duidelijke afspraken over gemaakt worden. De kinderen of mijn man kunnen niet zelf het verleden of de routine die ontwikkeld werd, zomaar veranderen. Hen treft geen schuld hierin, ik was degene die alle hooi op mijn vork nam en zolang dat werkte voor mij was dat uiteraard voor iedereen prima. Tot ik met mijn grenzen werd geconfronteerd maar ook daaraan hebben mijn huisgenoten geen fout. Ik ben degene die het eerder had moeten uitspreken, uiten wat ik ervoer als ballast want de ergernissen waren er onderhuids wel, ik hield ze alleen veel te lang voor mezelf of wou het zelf niet onder ogen zien. Tot het water aan mijn lippen stond en ik voelde dat het zo niet meer ging en ik niet meer verder kon op de manier dat het voor iedereen een vanzelfsprekende realiteit geworden was.

Dat het streven naar balans een constante is in het leven van de meesten onder ons geloof ik meer en meer wanneer ik hoor aan welke druk veel mensen constant worden bloot gesteld. Ik ben helemaal niet de uitzondering die de regel bevestigt, oef! Rondom mij zijn er wel zo een aantal straffe vrouwen die me vaak onbewust het gevoel hebben gegeven alles aan te kunnen…hun job, huis, relatie, kinderen, vriendenkring combineren met nog een avondstudie en wat sport leek soms zo vanzelfsprekend dat ik me maar een watje voelde. Ondertussen weet ik wel beter en hoor ik ook van hen dat schijn bedriegt, ook deze supervrouwen in disguise kennen bij momenten hun grenzen en stiekem ben ik er wel blij om want het biedt me een totaal ander perspectief.

Nu zou mijn therapeute wel de vraag stellen vanwaar de drang komt om zoveel zo goed te willen doen? Ongetwijfeld is dit bij mij voor een groot deel geworteld in mijn jeugd en de overtuigend christelijke waarden en normen alom aanwezig en typerend voor de jaren zeventig wanneer mijn kindertijd zich afspeelde. Dit hoeft in principe niet fout te zijn. Het heeft ook wel iets…dat goed en kwaad. Ook al vind ik me er niet echt meer in terug maar ik geloof wel in een kracht, de natuur en liefde maar hoe dat zich juist tot elkaar verhoudt, laat ik in het midden. Serendipity vind ik op dat vlak voor een stuk wel de term die de lading dekt van mijn huidige state of mind maar enkel uit toevalligheden conclusies trekken, vind ik echter wel een foute omschrijving. Nee, ik geloof niet in toeval, voor mij gebeurt alles met een reden omdat het zo moet zijn, en het is aan ons om de juiste conclusies te trekken, opportuniteiten te zien en op de juiste manier in te zetten. Being on the right moment on the right place for the right thing or person, my one and only conviction without being narrow-minded of course!

In mijn geval speelt mijn opvoeding dus zeker wel voor een groot deel mee. Ik was als enige dochter braaf en meegaand voor alles wat van mij werd verwacht. Geen haar op mijn hoofd dacht er aan te rebelleren of ongehoorzaam te zijn. Ik deed mijn best op school, was netjes en verzorgd, een tikkeltje verwend op materialistisch vlak misschien maar ik kreeg ook alle kansen. Ook kreeg ik meer dan voldoende liefde van mijn ouders, en nog steeds. Geloof me dat is zelfs nu vaak nog zeer imponerend en bedreigend tegelijkertijd. Nog altijd wil ik mijn ouders niet teleurstellen en zoveel mogelijk betrekken bij wat ik doe terwijl het me soms zo opslorpt. Hun visie helpt me hierbij ook geen stap vooruit. Ik weet dat ik hen zou teleurstellen wanneer ik niet aan hun verwachtingen voldoe terwijl ze zoveel voor mij doen en altijd klaar staan. Ik zou me gewoon een slechte dochter voelen maar soms moet je je grenzen bewaken om jezelf te beschermen wanneer je voelt dat je teveel geclaimd wordt en dat is op alle vlakken zo…in je relatie, met je kinderen, vrienden of op je werk. Er zijn nu eenmaal voor iedereen persoonlijke grenzen en ik heb uit mijn therapie geleerd dat het belangrijk is dat je je niet schuldig hoeft te voelen wanneer je die afbakent. Voor jezelf kiezen is zo belangrijk en we vergeten het zo dikwijls!

Ondanks mijn vrij onbezorgde jeugd, was ik als kind ook enorm eenzaam. Ik zocht affectie bij de kindjes van de buren en mijn jeugd speelde zich grotendeels daar af, gelukkig maar want ik kreeg er zomaar een familie bij. Overal nam de mama van de drie jongens me mee met hen, als verlengde van hun gezin. Nooit voelde ik me een buitenstaander, altijd was ik even welkom. Ik denk er nog steeds met een warm gevoel aan terug en ben ook blij dat dat contact enigszins gebleven is, het voelt goed en echt aan. En ook al zien we elkaar niet veel meer, het blijft heel belangrijk voor wie ik geworden ben. Ik besef nu ook hoe dankbaar ik mag zijn hiervoor, met veel respect voor de buurvrouw die me altijd een warm welkom heeft gegeven. Niet dat ik thuis niet voldoende hechting had maar het is zo anders een gezin met één of meerdere kinderen. Vandaar ook dat ik denk dat ik door de jongens van de buren en de gezelligheid van hun gezin me onbewust heb laten beïnvloeden in mijn keuze voor een groter gezin.

Gelukkig heb ik een man die me hierin is gevolgd ook al twijfel ik soms of hij dezelfde keuze zou hebben gemaakt zonder mij. We hebben ook allebei een uiteenlopende opvoeding gekregen wat ons in ons eigen opvoedingspatroon beïnvloedt. Uiteraard zorgt dit voor discussies en onenigheid want we denken niet alleen anders op dat vlak, we zijn ook compleet anders qua betrokkenheid bij de kinderen. Bovendien denken we allebei het uiteraard zelf bij het rechte eind te hebben dus ja dat is regelmatig ook een twistpunt terwijl ik ervan overtuigd ben dat het belangrijk is dat je dezelfde visie deelt wat opvoeding betreft, zowel bij kleintjes maar zeker bij grotere kinderen. Hierin inzicht krijgen, heeft me wel geholpen om het meer los te laten en vooral mijn buikgevoel te blijven volgen. Je kan in het leven nu eenmaal niet alles voorzien en vooraf vastleggen, er komt soms zoveel onverwachts op je pad. Misschien is flexibiliteit nog het allerbelangrijkste wat ik hieruit heb geleerd, alle opvoedkundige boeken ten spijt. We zijn ook allemaal zo anders en dat vraagt ook voor elk individu een andere aanpak en dat we leren uit het verleden, de juiste conclusies maken en zelf evolueren naar een betere aanpak.

We hebben ook wel een druk en levendig gezin en dat is maar best zo denk ik dan want dat is gewoon wie we zijn. Het is wat het is en bovendien heel belangrijk dat we onszelf kunnen zijn, zeker thuis want iedereen moet al zo vaak leven naar regels en richtlijnen waar we zelf niet voor kiezen. Heel stiekem denk ik dan wel dat de oudste dochter, officieel gediagnosticeerd met ADHD, niet de enige is in huis. De papa sowieso en de zoon kan ook ferm druk uit de hoek komen, daar hebben we geen etiketje voor nodig. Vroeger was je als kind gewoon druk of een lastpak maar ik vraag me ook af of dat zoveel slechter was. Is het niet beter dat we leren leven naar hoe we werkelijk zijn en niet naar wat er van ons verwacht wordt ? Levendig zijn we trouwens allemaal, in normale omstandigheden dan. We vullen stuk voor stuk de ruimte wanneer we ergens zijn en ik ben geneigd te denken dat dat er ook voor zorgt dat we veel energie verbruiken. Alleen ben ik degene die heel wat tegenwicht nodig heeft om in balans te kunnen blijven, net als onze jongste dochter. Zij voelt gewoon wanneer het minder met me gaat, kijkt me aan met haar grote ogen, knippert even en komt een extra knuffel geven als troost of vraagt bezorgd of het wel gaat. Op zulke momenten besef ik hoe kostbaar onze relatie is maar ook breekbaar omdat we net zo fijngevoelig zijn allebei. Ik besef ook dat ik haar niet ga kunnen behoeden voor de valkuilen van mezelf, ik hoop alleen dat haar draagkracht groter is zodat het nog min of meer meevalt. Feit dat we nu reeds alert zijn en gewapend met mijn ervaringen denk ik wel dat ze haar mannetje zal staan. Ze kan ook van zich afbijten wanneer haar iets niet bevalt dus op dat vlak staat ze nu al een stapje verder dan mezelf. Bij mij blijven die schuldgevoelens dan als een schaduw rond me hangen. Ik wil liefst door iedereen graag worden gezien terwijl mijn nuchter verstand beseft dat dat gewoon niet kan maar ik hou vol, om te leren van mezelf en anderen. Ik moet ook leren meer van me af te bijten en opkomen voor mezelf wanneer ik voel dat de negativiteit van een ander me anders nekt. Neen kan ook positief zijn, voor mezelf dan, maar ook minstens even belangrijk dan een ja voor een ander!