Soms lijkt het wel dat ik voldoende inzicht heb in het waarom maar ik vrees dat de weg tussen inzicht en daadwerkelijke verandering nog lang is. Afgelopen dagen voelde ik weer zo goed hoe beperkt ik soms wel ben, zonder enige reden, zonder speciale oorzaak was het weer zover. Ik voelde het ook al even aankomen, de vermoeidheid maakte zich van mij meester, migraine lag op de loer en plots was daar ook de lusteloosheid, het deprimerende en negatieve maar allesomvattende gevoel wat me totaal lam legt. Ik probeerde nog me ertegen te verzetten, maar het had me in zijn greep en ik kon niet meer dan ondergaan. Teleurgesteld in mezelf probeerde ik me niet te laten meeslepen in de spiraal van negativiteit en de confrontatie met de realiteit was hard. Plots besefte ik dat ik nog steeds mezelf wist te verloochenen door te denken dat het al zoveel beter met me ging. Het werd me dan ook duidelijk dat het proces me nog helemaal in zijn ban heeft en ik nog een lange weg te gaan heb.

Vorige week zag ik trouwens de reportage van Te gek op canvas, wat was ik hierdoor geraakt! Een aantal jongeren toonden zichzelf en hun dagelijkse harde realiteit waarin ze vochten met psychische aandoeningen. De meesten hadden al opnames achter de rug, sommigen vochten met eetproblemen, faalangst, controledrang. Allemaal hadden ze enorm nood aan structuur, een goede planning en nood om dat schema aan te houden zoals voorzien. Ze zagen zichzelf bij negatieve opmerkingen snel als oorzaak en vonden ze het heel belangrijk om over hun gevoelens te kunnen spreken. Ook de nood om tijd te nemen voor zichzelf om even alles op een rijtje te zetten als buffer voor ze verder konden bij moeilijke situaties was zo herkenbaar.

Op een bepaald moment werd er ook gezegd dat wanneer je als kind weinig controle had over je eigen leven, je dat op latere leeftijd des te meer nastreeft. Natuurlijk ben je dat nooit gewoon geweest en kan die druk die jezelf op die manier oplegt ervoor zorgen dat je onzeker wordt, negative gevoelens ontwikkelt en twijfelt aan jezelf en je eigen mogelijkheden. Op zulke emotionele momenten kan een inwendig stemmetje je eigen logica overnemen waardoor je de controle verliest en een uitlaatklep nodig hebt om je af te leiden. Structuur en regelmaat kan hierbij dan helpen om controle te houden. Soms moet je ook een stap in het proces terugzetten zodat je niet terug in dezelfde val trapt want dat is uiteindelijk slechts een vlucht maar wel één die je een vals gevoel van veiligheid geeft dat je zelf creëert. En ook al vlucht je erin uit onzekerheid, je kan beter mechanismes aanleren die je leren hoe je met negativiteit moet omgaan wanneer je erdoor overweldigd wordt. Bij teveel prikkels kan rust en afstand nemen helpen maar voor iedereen is een andere tool geschikt. Maar dat is zo persoonlijk dat voor sommigen ook blijven rushen, omdat je dan niet kan gaan piekeren zoals je bij rustpauzes wel kan gaan doen, kan werken. Uitzoeken wat werkt voor jou persoonlijk is zeker nodig om een uitlaatklep te hebben wanneer nodig.

Met je focus op positieve zaken zorg je er ook voor dat je meer positiviteit aantrekt tegenover meer negativiteit bij negatieve gevoelens, het klinkt gek maar het is daadwerkelijk zo en zeker een aandachtspunt denk ik. Ook hulp vragen en aanvaarden als je het nodig hebt, is nog zo eentje wat voor mij zeer moeilijk ligt. Erover praten lukt soms wel al eens maar nog niet altijd even goed, toch nog een werkpunt dus.

Wat mij vooral opviel is dat deze jongeren ondanks hun jonge leeftijd zo sterk waren in het bewaken van hun grenzen. Ze konden zeer goed aangeven waar en wanneer het voor hen stopte en ze nood hadden aan ruimte voor zichzelf en een uitlaatklep. Maar ook al stonden ze al zoveel verder dan mij in hun proces van omgaan met wat hun functioneren beperkt, opvallend was toch wel dat ze nog steeds aandachtig moesten blijven voor hun kwelduivel wilden ze niet terug in dezelfde valkuil trappen. En dat is wat nu net ook mijn dagelijkse realiteit bepaalt en niet gemakkelijk is. Stilaan kom ik wel tot het besef dat dit de enige manier is om daadwerkelijk vooruit te kunnen gaan. Moeilijk maar dat gaat ook zeker ?