Op een dag als vandaag besef ik weer dat je als mama toch de spil van je gezin bent en blijft, of je nu getrouwd bent of niet, je kinderen groot of klein zijn, alles draait op één vaste waarde, en dat levenslang. Nu, begrijp me niet verkeerd, onze kinderen en mijn gezin zijn het allerbeste wat me ooit is overkomen en ik zou ze voor niks ter wereld willen ruilen. Soms merk ik wel dat de impact dat het heeft op mijn leven, enorm is en vooral blijvend want een kind heb je niet voor even maar voor het leven. En dat wordt soms weleens onderschat, door hen, door mijn omgeving maar ook door mezelf. Bovendien hoor ik net hetzelfde bij mijn vriendinnen en collega’s dus mijn situatie is niet uitzonderlijk wat dat betreft. Wel heeft het in mijn verhaal van burn-out een rol gespeeld. De combinatie gezin, kinderen en werk slorpte me zodanig op dat ik mezelf onderweg verloor.

Uiteraard ligt een groot stuk van deze factor wel bij mezelf. Ik heb ze verwend, misschien niet zozeer materieel maar ze werden vooral gepamperd, gekoesterd en vooral niet voldoende verantwoordelijkheid gegeven om zorg te dragen voor hun eigen spullen, keuzes en zichzelf. Nee, ik stond voortdurend voor hen klaar, was altijd daar met raad en daad. Omdat ik leerde dat dat zo hoort. Omdat ik zelf zo werd opgevoed en ik tijdens hun opgroeien de tijd had om alles wat hen betrof, voor eigen rekening te nemen. Zowel praktisch als emotioneel, was en ben ik nog steeds organisator en probleemoplosser van dienst, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. Het was een bewuste keuze, we wilden onze kinderen een warme thuis geven met tijd en aandacht voor hen wanneer ze het nodig hadden. Dat ik die periode niet uit werken ging maakte deel uit van dat goed bedoelde plan wat anders onuitvoerbaar was geweest. Een papa die vooral gefocust was op zijn drukke job, wilde tijdens de weinige kostbare vrije tijd met zijn gezin enkel genieten en geen tijd verspillen aan het praktische reilen en zeilen van ons gezin. Ik was hiervoor het ideale vangnet en heb dit steeds met volle overtuiging gedaan. Nooit heeft één van ons toen stil gestaan bij de mogelijke consequentie op termijn.

Natuurlijk waren hier ook heel wat positieve kanten aan. Ik was altijd in de buurt, had tijd om naar hun verhalen te luisteren, kon betrokken zijn bij school en vrije tijd. Kortom ik was er altijd voor hen en dit heeft onmiskenbaar het voordeel dat we een onvoorstelbaar sterke band hebben opgebouwd. Hiervoor ben ik dan ook enorm dankbaar en ik zou het nooit anders hebben willen doen. Ik ben me ook bewust van het feit dat het een ongelooflijke luxe is geweest, onbetaalbaar en ondertussen voor veel mensen niet meer haalbaar.

Maar zoals elk voordeel een nadeel heeft, is dat ook in deze situatie zeker het geval. Als ouder ben je vaak overbezorgd en wanneer je altijd in de buurt bent, ben je vaak onbewust bezig met het beschermen van je kroost. Dit terwijl ik er ondertussen toch overtuigd van ben dat kinderen het af en toe nodig hebben om zelf hun eigen grenzen te ontdekken. Hier kunnen ze uit leren en conclusies maken voor de toekomst. Wanneer je hen voortdurend behoedt voor tegenslagen, blijven ze erop vertrouwen dat alles altijd goed komt omdat het toch voor hen wordt geregeld. Dit verhoogt hun draagkracht niet, integendeel. Ik merk nu ook dat dit ervoor zorgt dat ze het nemen van initiatieven graag blijven voor zich uitschuiven. Of ze vermijden verantwoordelijkheid te nemen voor wat ze al dan niet doen want dat is nu eenmaal nooit nodig geweest. En dan komen we onvermijdelijk bij mama terecht want zij regelt alles, weet alles en vindt alles, altijd! En o wee wanneer dat eens niet het geval zou zijn, dan krijgt diezelfde mama uiteraard toch de wind van voren? Want zij voldoet op dat moment niet meer aan het verwachtingspatroon dat ze voor zichzelf heeft gecreëerd.

Terwijl de situatie ondertussen wel totaal veranderd is en ik er een job bij kreeg, bleef ik thuis dezelfde rol op me nemen van manager, kok, opvoeder, boekhouder, partner en mama, tot het onhoudbaar werd voor mezelf terwijl de signalen vooraf al een hele tijd duidelijk waren maar gewoon werden genegeerd door de perfectionista dat ik uiteindelijk toch ben, in hart en nieren en dat mijn grootste valkuil blijkt te zijn.

En daar gaat het mij nu net over want wat mij op dit vlak uiteindelijk teveel werd, heb ik doorheen de voorbije jaren wel zelf gevoed. Ondanks de goede relatie met de kinderen, ervaar ik toch wel regelmatig de nadelen van mijn opvoedingsmodel dat gebaseerd was op onvoorwaardelijke liefde, buikgevoel en oneindige dienstbaarheid. En dat wringt wel enorm want ik zou het nu wel helemaal anders doen. Maar dat kan niet dus kan ik aan die gedachte maar beter geen energie meer verspillen om zo de raad van mijn therapeute bij te treden. Wat ik wel kan doen, is mijn bestaande aanpak veranderen om zo ook op het vlak van de kinderen de balans te herstellen want dat zal nodig zijn wil ik niet op termijn terug dezelfde fout te maken. En dan hoop ik dat waar ik de fout inging, zowel voor hen als wat mijn partner betreft, we stilaan tot een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid in dit gezin kunnen komen waar iedereen zich goed bij voelt en vooral beter van wordt. Wat mezelf betreft wil ik weer de god gezinde, positieve en uitbundige vrouw worden die ik altijd al was, zonder af en toe een time-out te moeten inbouwen voor mezelf, om nadien weer de draad op te nemen waar ik hem kwijtspeelde.