Wanneer ik heel eerlijk ben met mezelf en ik nu terug kijk op de voorbije periode, kon het niet anders dan ooit zo aflopen. Nooit kon ik nog rust vinden, steeds was mijn hoofd vol plannen en to do’s maar af en toe je hoofd helemaal leeg maken is nodig om mee te kunnen blijven hollen in de snelheid van onze dagelijkse realiteit. Mijn agenda zat steeds propvol zodat ik geen tijd had om echt te ontspannen en batterijen op te laden. Wel maakte ik er een erezaak van goed georganiseerd te zijn want dat werkt en daar ben ik nog steeds heilig van overtuigd. Maar lijstjes maken per onderwerp van waar ik zeker werk moest van maken binnen een bepaalde termijn, was gewoon absurd. De controle houden over mijn leven leek op de duur één draaiboek, waarbij het maken van de lijstjes en de controle op de uitvoering ervan steeds belangrijker werd, wilde ik nog kunnen functioneren.

Hoe gek het ook klinkt, ik vond wel lange tijd dat ik alles netjes op een rijtje had. Ik leefde volgens een strakke planning die door mijn agenda werd bepaald en vinkte al mijn taken af volgens de verschillende lijstjes. Heel even kreeg ik dan een zaligmakend gevoel van opluchting. Zo simpel leek het ook houdbaar maar op de duur was ik meer bezig met de planning dan de uitvoering van de verschillende to do’s. Ook bleef ik vaak achter de feiten aanhollen en had ik constant een onrustig gevoel. Ik was gejaagd op het werk maar ook tijdens mijn vrije tijd leek het vaak alsof ik werd achterna gezeten door een kwelduivel die me nooit met rust liet. Nam ik dan toch eens een middagje tijd voor mezelf omdat ik voelde dat ik op adem moest komen, had ik enorme schuldgevoelens. Dankzij mijn therapeute weet ik dat dit een overblijfsel uit mijn jeugd is. Lui zijn wordt nu eenmaal niet gezien als een capaciteit maar is doodzonde volgens de waarden waarmee velen van mijn generatie werden opgevoed. Daarom vind ik het ook enorm belangrijk dat ik dit doorbreek door erover te praten, te schrijven en vooral mijn kinderen het goede voorbeeld te geven. Niksen mag ook al moet je daar nu niet mee overdrijven, het kan echt deugd doen om gewoon op je eigen tempo een dagje tijd voor jezelf te nemen en nadien maak je de verloren tijd, dat het echt niet is maar wat je ongetwijfeld wel nog denkt, dubbel en dik in.

Ik ben ook eerlijk hierover, dit lukt niet vanzelf en vraagt oefening maar ik plan het nu in net als ik alle andere taken op een lijstje zet. Want begrijp me niet verkeerd, lijstjes kunnen wel een hulp zijn om je kostbare tijd te verdelen en je hoofd leeg te maken maar hou het onder controle. Bepaal je prioriteiten en een haalbare tijdspanne. Té is nooit goed, trap dan ook niet in de valkuil die mij al jaren in zijn greep hield. Perfectionisme is een enorm bezwarende factor, ernaar streven was voor mij de enige mogelijkheid om te functioneren maar de keerzijde ervan is de valkuil die mij uiteindelijk genekt heeft. Tijd maken om niks te doen hoef je dan ook niet te zien als foutief maar probeer het als noodzakelijk te beschouwen om je leven leefbaar te houden. Ik merk dat het mijn productiviteit en creativiteit ten goede komt en het vraagt echt niet zoveel inspanning. Gewoon even rust nemen en nergens aan denken doet zo een deugd en dit vraagt niet een ganse namiddag, neem het van mij aan, een kwartiertje kan je geest echt al laten herademen en de moed geven om er weer in te vliegen.

Wat mij ook helpt is de focus te leggen op datgene waar ik mee bezig ben. Heel even maar aandachtig zijn bij een dagelijkse handeling die ik normaal gezien op automatische piloot uitvoer, zorgt voor balans. Is dat mindfulness ? Het is een feit dat wanneer ik bewust handel, ik meer ademruimte creëer en rustiger word. Ook verdwijnt het opgejaagde gevoel dat ik constant ervoer en dat is zeker een vooruitgang, een vergelijkbaar effect met wanneer ik niet constant verschillende zaken tegelijk probeer af te handelen. Ook al zijn we geneigd te denken dat vrouwen daar goed in zijn, ik merk toch dat ik oppervlakkiger word wanneer ik niet voldoende gefocust ben.

Waarom verwachten we trouwens zoveel ? We willen zoveel bereiken in ons leven en zijn niet tevreden meer met gemiddeld of doorsnee. Er wordt veel van ons verwacht professioneel maar privé leggen we ook zelf de lat vaak te hoog. We leven in een wereld van uitersten, van alles of niets terwijl het streven naar evenwicht er net kan uit bestaan om onze normen aan te passen. Het hoeft niet erg te zijn toch dat ik niet aan mijn vaak absurde normen voldoe ? Zolang ik er zelf maar vrede mee hebt, en is dat niet zo dan kan ik dat maar beter aanvaarden. Energie verspillen aan wat ik niet kan veranderen blijft nutteloos, zeker wanneer ik diezelfde energie kan gebruiken voor andere zaken. Het klinkt natuurlijk simpel en dat is het niet. Het is een leerproces ervaar ik wekelijks bij mijn therapeute maar vrede hebben met jezelf is volgens mij ondertussen wel de allereerste onontbeerlijke stap voor een nieuw leven in balans waarin ik terug voluit kan genieten.