Herken je het gevoel dat je ’s ochtends bij het wakker worden je realiseert dat er je weer een dag wacht waarbij je dan al snakt naar het moment dat je terug je bed in kan kruipen ? Dat je je aan je dekbed vastklampt en het over je hoofd trekt alsof je zo kan afwenden dat je ooit nog op moet staan ? Als ik heel eerlijk ben met mezelf, was dit voor mij een dagelijks ritueel geworden.

Een Nespresso later was ik gelukkig voldoende opgepept om er toch in te vliegen en naarmate de dag vorderde, suste ik mezelf vaak met het idee dat ik gewoon geen ochtendmens was. Tegen na de middag kwam dan de man met de hamer maar sleepte ik me verder de dag door en de dagen dat het kon, kroop ik op de zetel voor even. Enfin dat was telkens het plan maar mondde meestal uit in een paar uur slaap, waarna ik weer tot ‘s avonds verder kon. De laatste weken waren, zoals ik eerder schreef, ook mijn vrije dagen eraan voor de moeite. Niet dat meer rust mijn vermoeidheid of het gevoel van lusteloosheid verdreef, integendeel…leegte was zowel voor mijn gemoed als lichaam een algemene staat van zijn geworden.

Wanneer er dan wat negatiefs gebeurde op momenten dat ik probeerde toch vol te houden en een dagelijks gevecht leverde met de realiteit, voelde het alsof ik in één klap werd leeg gezogen. Dan kon ik van vrij normaal naar de buitenwereld toe me van binnen als een pudding in elkaar voelen zakken. In mijn veilige thuisomgeving resulteerde dat in wat liggen en als een toeschouwer de wereld rondom mij aan me voorbij laten razen. Het streven naar rust werd een constante en ik trachtte werkelijk vaak van ’s ochtends reeds naar het moment dat ik me terug zou kunnen trekken in de veilige cocon van mijn slaapkamer. Mijn middagpauze werd me heilig en zag ik als moment van afzondering voor de wereld die steeds meer en sneller aan me voorbij raasde, pure quality-time.

Was ik op het werk of bij vrienden, dan wist ik dat ik als ongelooflijke flapuit soms wel enorm stil werd op het moment dat de stress en vermoeidheid de overhand kreeg. Ik nam afstand en handelde verder op automatische piloot. Dit werd zodanig een onbewuste vluchtweg voor mij dat ik als het ware een tweede persoonlijkheid kreeg. Ofwel was ik uitbundig als vanouds maar wanneer dat vaatje leeg was, al dan niet door externe gebeurtenissen, werd ik automatisch stil en afstandelijk. Koffie drinken in de pauze hoefde niet meer of ik hield me op de achtergrond. Tijdens vergaderingen ging ik discussies uit de weg omdat ik de kracht niet meer had om te argumenteren. Wie me een beetje kende, merkte wel dat ik niet in mijn normale doen was maar er was ook wel altijd wat met mijn gezondheid aan de hand zodat ook dit een voor de hand liggend excuus was geworden. Ik was verkouden, had rugpijn of migraine, maaglast…noem maar op en ik had er wel eens last van. Dit werd zo overduidelijk dat ik het zelf ook vervelend begon te vinden dit te moeten toegeven maar het was nu eenmaal niet anders.

 Zolang er evenwicht was, kon ik nog enigszins de waarheid verbloemen en mijn rol spelen. Was de balans zoek, al dan niet door wat buiten mezelf gebeurde, lukte zelfs dat niet meer op termijn. Rust nemen was dan het enige wat me weer wat kon opladen om terug de draad te kunnen opnemen na een tijd en vooral door te gaan waar ik was gebleven. Jammer genoeg stond ik maar even weer stevig genoeg op mijn benen en loerde een volgende dip steeds sneller om de hoek. Ik had steeds meer tijd nodig om te aarden en de batterijen op te laden maar ze raakten ook steeds sneller terug leeg. Het volstond gewoon niet meer regelmatig rust te nemen om wat door dagelijkse beslommeringen uit evenwicht was geraakt te normaliseren. Neen, ik voelde heel goed dat ik mijn enthousiasme verloor maar maakte mezelf wel wijs dat het goed met me ging. Of toch al beter…en ik geloofde er heel sterk in dat het wel goed zou komen, vanzelf, alsof het een fait divers was dat zich zelf zomaar op kon lossen.

En nog steeds stelde ik me er geen vragen bij of dit een gevolg kon zijn van de voortdurende stress dat ik ervoer. Ik minimaliseerde dat vooral. Toch begon de constante druk me te storen en kreeg ik meer en meer het gevoel dat de situatie onhoudbaar werd. Enkel oorzaak en gevolg aan elkaar koppelen en hieruit de juiste conclusie trekken bleef onmogelijk. Hier heeft mijn lichaam uiteindelijk zelf voor gezorgd, en ik ben er dankbaar voor want besef nu hoe noodzakelijk de pauze is die ik noodgedwongen neem. Er zal wat moeten veranderen, zoveel is me duidelijk. En niet een beetje…maar ben er meer dan ooit klaar voor, elke dag wat meer met vooral veel aandacht voor mezelf.