Om nogmaals terug te komen op de waarom-vraag die me blijft storen, hadden we het tijdens onze laatste sessie over mijn jeugd. Hoe heb ik die ervaren ? Eenzaamheid blijkt dan direct als enig kind mijn duidelijke struikelblok. Ik was misschien wel wat verwend, op materieel vlak dan, maar heb nu eenmaal een strenge papa voor wie perfectionisme de enige maatstaf is. Het is duidelijk van wie ik het goede voorbeeld kreeg dat me nu voor blok zet. Ik heb zeker geen slechte jeugd gehad want mij gelukkig maken was voor mijn ouders een erezaak maar het gemis van een bondgenoot heeft een groter effect gehad dan ik ooit heb ingeschat. En nog…ondanks de vele goede vriendinnen die ik koester, het zijn geen zussen. Ik ben me er ook wel van bewust dat ik het hoogstwaarschijnlijk allemaal wat idealiseer maar toch zou ik geld geven voor een broer of een zus waar ik op elk moment bij terecht kan. Iemand die door de bloedband en ons gedeelde verleden me met één blik begrijpt en me de juiste vraag stelt of net niet. Ik kan hier natuurlijk zoveel over nadenken als ik wil, dit valt te veranderen dus moet ik er op een manier mee omgaan zodat ik het eindelijk een plaats kan geven ook al dacht ik dat dit al lang gebeurd was.

Net als het overlijden van mijn grootmoeder, wat een verdriet overviel me toen zij ter sprake kwam! Gestorven amper 4 maand na de geboorte van onze dochter die naar haar werd genoemd. Misschien spelen hierbij wel onverwerkte gevoelens een rol, zonder dat ik het ooit zelf heb beseft ook al is het bijna 19 jaar geleden ondertussen. Op dat moment was ik vooral bezig met onze baby en kon ik niet de tijd nemen die nodig was. Heel wat vragen om een antwoord op te zoeken, situaties om af te ronden of relaties om uit te zuiveren. Maar vooral een openbaring dat er zoveel gedachten in een mens zijn onderbewuste rond stuiteren en vooral effect hebben op termijn. Ons brein is een miraculeus gegeven, de mens een complex wonder zonder weerga. En vooral moeilijk te doorgronden blijkt nu.

Het is duidelijk dat onze opvoeding van groot belang is maar meer nog dat elke gebeurtenis van bij onze geboorte effect heeft op ons welbevinden en functioneren op latere leeftijd, hoe bangelijk dit ook klinkt. Het is aan onszelf om de spiraal van het verleden te doorbreken, om komaf te maken met datgene wat ons ergens nog belast, vooral wanneer dit ons huidig functioneren onmogelijk maakt.

De impact van gebeurtenissen uit ons verleden en onze opvoeding an sich op wat we nu ervaren is echter niet altijd even duidelijk. Heel vaak zijn we ons ook niet bewust welk specifiek feit een rol speelt of welke periode een invloed heeft gehad. Dit ontdekken is belangrijk en volgens mij echt een zoektocht om met een coach of therapeut aan te vatten. Zelf heb ik het jaren alleen geprobeerd. Ontelbare vragen spookten constant door mijn hoofd, nooit dacht ik dat het verleden of een deel ervan een rol kon spelen. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat er bij alles wat ons drijft en ons leven bepaalt een oorzakelijk verband is met ons verleden vanaf de geboorte. Een baby ervaart meer dan we beseffen, net als een peuter of kleuter, al dan niet bewust. Ons onderbewuste is als een spons die zoveel opneemt dat we er geen idee van hebben wat  allemaal wordt opgenomen en als dusdanig effect heeft op ons leven.

“Waarom voel ik me zo ? Waarom ben ik zo moe of lusteloos ? Wat zit me dwars ? Waarom toch ?” terwijl het besef dat ik alles heb om gelukkig te zijn, me door elkaar blijft schudden. Je komt uiteindelijk zo vaak op hetzelfde punt terecht en raakt er als het ware in vast geroest. Wat echter nog belangrijker is, is wat je ermee doet. Het is makkelijk om te zeggen dat de spiraal moet worden doorbroken maar hoe doe je dit ? Gebeurt dit als een bewuste keuze vanaf vandaag of morgen of is het geleidelijk aan dat er veranderingen kunnen worden doorgevoerd wanneer je beseft wat je dwarszit ?

Opvallend is vooral dat de meest voor de hand liggende ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven niet altijd de belangrijkste reden zijn voor wat we vaak als falen ervaren bij het ontwikkelen van een depressie. Een sterfgeval, relatiebreuk, onverwachte werkloosheid worden gezien als triggers voor het ontwikkelen van een depressie en zijn quasi algemeen aanvaard. Dit terwijl er minstens evenveel mensen depressief zijn of kampen met een burn-out zonder een uitgesproken oorzaak of duidelijke gebeurtenis. Die krijgen dan regelmatig de boodschap zich te herpakken, alsof het zo gemakkelijk is, of worden gezien als aansteller. Het is echter een enorm complex gegeven waarover ik alleen kan zeggen, je moet het meemaken om het volledig te begrijpen. En vooral je moet jezelf leren aanvaarden zoals je bent, simpelweg met al jouw talenten en tekortkomingen. Zolang je dit niet doet, kan je ook niet vooruit gaan in het proces dat je beter kan maken. Wie doet met me mee ?