Een nieuw jaar, een nieuwe start! Op oudejaarsavond nog bij de therapeute langs geweest. Sindsdien spookt in mijn hoofd haar vraag rond “waarom wil je zo hard genieten, dat is toch ook vermoeiend?” Misschien is dat ook wel zo maar dat is zo geëvolueerd denk ik en ik heb ook wel altijd heel erg genoten van alles wat in mijn leven gebeurde. Of moet ik stilaan het onderscheid maken en ook hierin prioriteiten stellen om dat o zo kostbare evenwicht te vinden. Nu heb ik ondertussen ook leren genieten van kleine dingen…in pyjama in de zetel voor de haard met een boek, wat lekkers bij de hand kan minstens even ontspannend zijn dan op zoek naar de zoveelste uitdagende activiteit of voorstelling. En ook al ben ik zelf geen keukenprinses, thuis kan ook lekker zijn met een minimum aan inspanning. Het hoeft niet altijd een gastronomisch restaurant te zijn wanneer we uit eten gaan, alleen es niet hoeven koken kan minstens even ontspannend werken denk ik nu. Dit betekent uiteraard niet dat er nu een einde komt aan onze tour culinair zoals we dit al lachend plachten te noemen. Er staat nog steeds een lijstje met te ontdekken restaurants in mijn mobieltje. En ik vul dat nog steeds graag aan maar ooit volstaat nu wel als deadline, dat is trouwens ook voor onze portemonnee een pluspunt, ook al is dat eerder een magere troost maar alle beetjes om me gunstig te stemmen helpen.

Wanneer ik mijn blog terug lees, besef ik ook dat de vaststelling van mijn therapeute dat ik iemand van uitersten ben echt wel klopt. Hoogtes en laagtes zijn blijkbaar eigen aan mijn persoonlijkheid maar ook vaak bepalend in wat ik doe of wil doen. Noem het gerust complex voor mezelf maar ook voor de mensen rondom mij besef ik nu. Feit is dat therapie je hierbij laat stilstaan en dingen over jezelf laat ontdekken waar je alleen niet achter komt. Het gaat om kleine opmerkingen of vaststellingen die je laten nadenken over jezelf, wat je doet en denkt maar ook bewuster maken van hoe je het wil aanpakken.

Nu lijkt dit in het begin allemaal vaag en bestaat er geen pasklaar antwoord of oplossing voor wat er speelt, echt niet maar gaandeweg kom je zelf tot inzichten en maak je de conclusies die je wel op weg zetten om niet meer in dezelfde valkuil te trappen. De confrontatie met jezelf is soms hard, ontegensprekelijk confronterend zodat je soms even afstand moet nemen om nadien met een sprong vooruit te gaan in het proces van vallen en opstaan. Bovendien is jezelf of hoe jezelf in elkaar zit veranderen niet evident. En dan komt de onvermijdelijke vraag “moet dit ook?”.

Uiteraard moet er wat veranderen wanneer ik niet blijvend in deze situatie wil vegeteren. Nee,  ik zal mezelf moeten volgen, als het ware zelfs opnieuw leren kennen om dan met de juiste aanpak mijn grenzen en beperkingen te respecteren. Geen eenvoudige opgave maar wel de enige mogelijke om te evolueren naar een andere en betere versie van mezelf. Spannend vooral want ik blijf het vaak verrassend vinden wat me overkomt. En moeilijk te aanvaarden…want de waaromvraag blijft  telkens terug komen. Waarom heb ik niet de draagkracht van een ander, waarom wil ik zo perfectionistisch mogelijk zijn en vooral waarom lukt me dat niet zonder er doodmoe van te worden ?