De feestdagen moeten normaal een periode van gezelligheid en warme sfeer zijn. Voor mezelf leek het dit jaar eerder een lijdensweg en zeker de aanloop ernaar toe. Vanuit de zetel keek ik toe hoe de maand december uit de startblokken spurtte terwijl ik zelf niet veel verder kwam dan zoveel mogelijk slapen. Kerstversiering leek me onhaalbaar, laat staan dat feesten of gezellig genieten op de planning stond. Nee, het leek me vooral een heel grote opgave om de feestdagen door te komen maar ik ben uiteraard niet alleen op deze planeet ook al voelt het voor mij soms wel zo;

De kinderen wilden uiteraard dolgraag een kerstboom wat mezelf al de kriebels bezorgde wanneer ik er nog maar aan dacht maar het onheil was onafwendbaar en niet voor discussie vatbaar. Had ik ook de energie niet voor dus volgde er een haalbaar compromis. Papa zorgde voor de boom, de meisjes voor de versiering en ik dirigeerde vanop afstand het tafereel. Na afloop zei de oudste, ondertussen vierde ze haar twintigste kerst vorige week, “dat was nu de eerste maal dat wij de bomen mochten doen” en ik realiseerde me plots hoe belachelijk het was zelfs daar controle over te willen houden. Alsof een bol wat hoger of lager het verschil zou uitmaken maar het typeert wel hoe ik ben en me vaak onnodig werk op de hals haal alsof het een erezaak is om alles zoveel mogelijk zelf te kunnen doen.

Ojee ik schaam me diep…want ook al lijkt dit een fait-divers, het zegt veel over hoe ik het mezelf zo vaak moeilijk maak. Delegeren kan je leren naar het schijnt, misschien is dat wel een eerste uitdaging voor mezelf in het nieuwe jaar ?

In elk geval ben ik de afgelopen week ook voor het eerst terug buitenshuis geweest. Na drie volledige weken de boze buitenwereld in waarvan ik dacht dat iedereen aan me kon zien dat er me wat scheelde. Ik kreeg er zowaar zweetbuien van en was na een eerste uurtje buiten volledig uitgeput. Enerzijds zwaar teleurgesteld in mezelf en mijn lijf dat weer voluit zijn grenzen aangaf, anderzijds andermaal overtuigd van het gelijk van mijn arts dat ik tijd nodig had om te herstellen wat al zolang fout ging. Dus ging ik weer de zetel op, vroeg mijn bed in en luisteren naar mijn lichaam. Toch geloof ik er zelf ook in dat ik mijn grenzen moet verleggen, dit werd ook door de dokter en therapeute aangegeven. Het is wat het is maar ik ben niet ziek in de zin van lichamelijk ziek zijn ook al blijft mijn lichaam tegen sputteren. Nee, ik moet zelf uitzoeken wat ik kan en wat niet, genieten van wat me ontspant en vermijden waarvan ik opgefokt raak. Alleen dat bedenken bezorgt me al stress dus er is nog best wat werk aan de winkel.

Toch deed ik ook alvast een enorme ontdekking de afgelopen weken…online shoppen. Waar ik het eerst ervaarde als genoodzaakt zijn tot, kwam ik uiteindelijk tot de conclusie dat het wel enorm veel tijd, drukte en stress bespaart. Eens de wenslijstjes ontvangen, even surfen, betalen en meestal een dagje later in huis zonder fileleed of andere ergernissen. Dit ga ik zeker blijven doen, wat ook geldt voor de wekelijkse boodschappen. Wat een uitvinding was me dat. Alles stond klaar, netjes gesorteerd, de afhaler van dienst hoefde enkel te betalen en thuis kon alles rechtstreeks de kast in, pure luxe!

Bovendien kan de tijd die op die manier wordt bespaard, worden besteed aan wat ontspannend. Little stolen moments for me, myself and I…how wonderful life can be!

En dat is het dus in een notendop toch waar ik mezelf meer en meer bewust van word ook al is het een cliché van jewelste maar geluk zit echt wel in kleine dingen, momenten om te koesteren, ervaringen om bij stilstaan want dat heb ik de laatste tijd veel te weinig gedaan. Mijn leven holde mezelf voorbij en ik liep er achteraan wat op de duur enkel nog wat gestrompel leek, een flauw afkooksel van mezelf op zoek naar altijd beter en meer. Hoe contradictorisch het ook is want het werd er niet beter op ondanks al die inspanningen en inzet. Integendeel alles ging steeds moeizamer en het werd vooral voor mezelf onhoudbaar dus werd ik het slachtoffer van mezelf en de onhaalbare eisen die ik me oplegde.

Vreemd surrealistisch vooral maar een harde realiteit om onverwacht mee geconfronteerd te worden. Bovendien is het een levensles van jewelste die me meer dan ooit doet beseffen wat echt voor me telt en wat mijn aandacht, liefde en tijd verdient. Nu nog op zoek naar de juiste weg in het doolhof dat mijn leven nu lijkt, het kluwen ontwarren met de focus op mezelf en mijn prioriteiten. Als dat geen uitdaging is om het nieuwe jaar mee te beginnen!