Vandaag voor het eerst terug bij mijn therapeute langs geweest. Het klinkt me mooier dan psychologe. Ik voel me nog steeds niet als een patiënte of weiger dat tenminste. En ze begrijpt dat…ze bevestigt me zelfs dat er geen etiket op hoeft geplakt te worden ook al beantwoorden mijn symptomen perfect aan één of andere psychische stoornis zoals dat dan heet. Mijn lichaam geeft aan dat het op is en lichaam en geest zijn nu eenmaal één. Ook valt het haar op dat ik nog steeds een persoon van uitersten ben, dat zou zelfs de reden kunnen zijn van wat tot mijn huidige situatie heeft geleid. Ik ben nu eenmaal gedreven, optimist, temperamentvol maar sta me zelf ook niet minder toe. Dit kan ervoor zorgen dat ik als het ware al mijn energie opbrand door te doen wat van me wordt verwacht of wat ikzelf als enige norm voor mezelf aanvaard. Ik leg de lat dus hoog, soms veel te hoog. Na een lange periode van het uiterste geven van zichzelf kan dit langdurig onevenwicht dan leiden tot totale ontreddering want zo voelt het wel aan. Totaal mezelf verloren onderweg ben ik, en er nooit bewust van geweest dat dit niet kon blijven duren.

Nu, ik merk wel beterschap. De periodes van 16 uur slapen per dag zijn voorbij, ik geniet al eens van de kleine momenten thuis. Een heerlijk tasje koffie of thee met wat lekkers bij de kerstboom terwijl de haard brandt. Luisteren naar de verhalen van onze jongste, de oudste dochter observeren terwijl ze zich op haar blok stort, een echt grote mensen gesprek met de zoon. Tijd nemen om wat te lezen of zelfs samen een film te kijken, wat ik normaal nooit doe. Momenten die bewust worden beleefd en gekoesterd. Een wandeling met de hond in de natuur brengt me ook echt tot rust dus misschien moet ik dat wat vaker doen in de toekomst, ook wanneer ik weer in mijn normale routine zit denk ik bij mezelf. Goede voornemens bij het eind van het jaar, kan toch niet beter ?

“Jezelf volledig afzonderen is trouwens ook niet goed” zegt mijn coach, want zo beschouw ik de therapeute wel. “Je moet vooral doen waar je zelf zin in hebt op jouw tempo” zegt ze, “wat een luxe” denk ik onmiddellijk maar als het me kan helpen, geef ik er wel graag aan toe. Er wacht me ongetwijfeld ook een boeiende periode van nieuwe inzichten en interessante ervaringen. Ik ben er stilaan klaar voor, denk ik toch. Ik wil het alleszins zeer graag en dat is een eerste belangrijke stap want elke verandering in eender welk proces is moeilijk. Moeilijk gaat ook en hoeft niet te betekenen dat het onhaalbaar is, volhouden is de boodschap.

Toch is er ook nog heel wat onduidelijkheid, want van waar komt die drang om het zo goed te willen doen? Waarom neem ik geen genoegen met wat minder en voel ik me niet goed als ik de perfecte norm niet haal? Of tenminste wat voor mij als norm wordt gehanteerd, want blijkbaar is daar ook een groot verschil in. Waar voel je jezelf goed bij? Of wat is de reden dat ik er mij niet goed bij voel als het allemaal wat minder perfect is? Hoe kan je streven naar anders zijn of worden wanneer je voor jezelf gewoon al jaren bent wie je bent? Niet eenvoudig wordt me verteld, wel een doel op zich. Keuzes maken, prioriteiten stellen, bewustwording van je eigen mechanismes in het streven naar evenwicht.

Een moeilijke weg met vallen en opstaan, een zoektocht en enorme uitdaging voor mij, maar ook voor mijn omgeving want ook zij worden geconfronteerd met mijn falen, juist zo mag ik dat niet meer noemen. Toch voelt het wel nog steeds zo aan, een kwetsbaarheid waarvan ik ondertussen wel besef dat je er niet zelf voor kiest. Ik raak ook niet verder met de vraag waarom ik, meer nog dat is een vraag die ik me niet langer mag stellen want een antwoord zal ik hierop nooit vinden. Als mens hebben we allemaal ons persoonlijk rugzakje, ons verleden maar ook onze persoonlijkheid en draagkracht. Deze combinatie maakt ons uniek en daar moeten we leren mee omgaan en leven volgens ons eigen vermogen en beperkingen. Laat dat laatste nu voor mij persoonlijk heel moeilijk zijn om te aanvaarden.

En toch ga ik het proberen, neen ik ga het doen, op termijn wordt dat mijn doel. Mezelf aanvaarden met alle pluspunten en minpunten die erbij horen, zelfs als ik hiervoor moet veranderen wat zo evident voor me is want enkel dit kan me in balans brengen, en de rust brengen waar ik zo naar snak. Stap voor stap, komen zal ik er ongetwijfeld, met wat meer liefde en zorg voor mezelf en vooral heel veel geduld.