Het is ook wel zo dat rede en emotie niet hand in hand gaan. Wat ik met mijn hoofd weet, voelt wel helemaal anders aan. Het gevoel van falen en zwakheid overheerst plots alle rede. Terwijl ik net de laatste jaren mijn emoties meer en meer aan de kant heb geschoven, krijg ik nu de rekening dubbel gepresenteerd en kom ik in een rollercoaster aan emoties terecht. Gevoelig als ik altijd was, kon ik bijna on demand huilen tot dat voor een paar jaar ongemerkt verdween. Enkel afscheid van een geliefd persoon kon me nog eens verleiden tot een huilbui maar zelden nam het nog een orde van grootte aan dat onoverkomelijk was. Het leek erop dat ik mezelf dat niet meer toestond maar stond er verder niet bij stil. Ik stel mij de vraag of dat een eerste teken was waar ik meer aandacht had moeten aan geven?

Nu nog zijn tranen niet aan mij besteed, ook al was er onlangs al eens een kleine doorbraak op dat vlak en voelde ik plots achter mijn ogen wat prikken. Misschien is dat de ommekeer waar ik naar snak of tenminste mijn lichaam op wacht ? Of is het mijn geest die uiteindelijk aangeeft dat het ok is om die zwakheid toe te laten ? Wat heeft me zover gedreven dat ik onbewust dit als fout heb ervaren? Waarom heb ik niet gemerkt dat ik alles wat emoties betrof stelselmatig heb uitgeschakeld?

Mijn bubbel werd alsmaar groter, erdoor geraken verdomd moeilijk, ondertussen ook wel beperkt tot een exclusief clubje van huisgenoten, en dan nog besef ik nu. Ik voel me soms ineenkrimpen bij een spontane knuffel van een van de kinderen, kan bij een omhelzing van mijn partner werkelijk voelen alsof mijn adem me wordt benomen. Waar de warmte van een knuffel een troost kan zijn, werd het voor mij ongemerkt overbodig en plooide ik terug op mezelf, vooral op momenten dat ik me mentaal zwak voelde, de laatste tijd dus meer en meer. Ook wat intimiteit betreft voelde het mij meer en meer als een opgave maar dat weet ik vooral aan de enorme vermoeidheid, uiteraard. Ik werd een meester in het ontkennen van hoe het werkelijk met mij ging.

Wanneer ik als een foetus opgerold lig, voel ik me wel veilig, als in een cocon geborgen. Het helpt me om met de focus op mijn ademhaling rustig te worden. Relaxatie wordt stilaan een dagelijks ritueel, al dan niet bewust. Heel vaak merk ik dat ik ongewild diep ademhaal om me als het ware te wapenen en sterker te maken voor mijn omgeving, alsof dat nodig is. Non-verbaal zend ik blijkbaar wel degelijk signalen uit die tonen hoe ik me voel. Mijn eigen wereldje wordt stilaan een aangename plaats om te vertoeven. Ook al voel ik bij momenten de vechtlust opborrelen, vind ik het net zo vaak bijzonder aantrekkelijk om toe te geven aan de gevoelens die me nu vooral drijven en ikzelf niet altijd echt begrijp.