Altijd was er wel een excuus waarom ik liever thuis bleef de laatste weken. Ik stelde me geen vragen bij het feit dat ik nog amper voor mezelf wat van kledij kocht, of mijn make-up meer en meer achterwege liet. Nee, ik zou zelfs gaan consuminderen en naturel was gewoon beter voor mijn huid af en toe. Ook verder terug in de tijd waren er heel wat signalen die ik gewoon heb genegeerd. De vroegere keukenprinses mocht er niet meer aan denken ingewikkelde gerechten op tafel te toveren. Eten had je gewoon nodig om te leven punt, daar extra energie instoppen was stilaan achterwege gebleven. Makkelijk werd ook plots goed genoeg bevonden. En verwennerij met home-made taart was eerder uitzondering dan regel geworden. Zoals de rommel hier en daar in huis me plots deed verklaren dat dit net de factor gezelligheid een boost gaf, wat voor een perfectionista kan tellen. Gelukkig waren daar dan weer goede pilletjes voor waarmee ik mezelf jaren voor de gek hield.

Hoe naïef kan een mens zijn ? Het beste bewijs ook dat zolang je het zelf maar gelooft, je jouw eigen waarheid kan leven, bangelijk ook wel want mettertijd herken je gewoon jezelf niet meer. En dat was wat meer en meer het geval werd. Jezelf kwijt raken is een vreemd gevoel vooral wanneer je niet kan duiden wat de specifieke oorzaak is. Hierover nadenken heeft geen enkele zin want het is een mechanisme waarin je jezelf ongemerkt vastbijt. Daarom voel je je er nog niet goed bij maar je gelooft het wel en dat is net het gevaar geweest besef ik nu.  Het was ook de bedoeling om ermee om te kunnen gaan, om de lat lager te leggen en tevreden te zijn met wat minder perfectie en wat meer leven. Onbewust is het echter enkel een pose geweest, een tijdelijke overgangsfase om langer vol te houden wat van je wordt verwacht. Een tikkende tijdbom waarvan het ontstekingsmechanisme met heel wat vertraging uiteindelijk toch zijn werk doet. Een harde confrontatie dat je vooral doet snakken naar één ding en dat is rust.

Rust in de ware zin van het woord, slapen waar en wanneer je maar kunt en opeens wel beseffen dat dit is wat je echt nodig hebt. Wakker worden en niet weten waar je bent, welke dag het is of welk moment. Het leven rondom mij draait door maar zelfs dat is me niet altijd duidelijk. Ik vraag me wel verwonderd af hoelang dit kan duren of hoeveel tijd ik nodig ga hebben om me weer beter te voelen. Wanneer douchen echter me al terug doet snakken naar mijn zetel en gevolgd wordt door een zoveelste dut overdag, kan ik niet langer ontkennen dat dit zijn tijd nodig heeft. Ooit las ik eens dat elk uur dat een mens te weinig slaapt vroeg of laat moet ingehaald worden. Wanneer je bedenkt dat ik altijd al dacht 8 uur slaap nodig te hebben om te kunnen functioneren en daar meestal strikt rekening meehield, en ik nu alsnog met een tekort zit, denk ik het om en vraag me af hoeveel slaap ik dan wel echt nodig heb ? En dat terwijl ik het een bijna ondraaglijke gedachte vind dat we een deel van ons leven op die manier verslapen. Er worden hier wel wat heilige huisjes in één klap gebombardeerd wat mij betreft. Ik kan niet meer dan erop toezien en het ondergaan denk ik nu vooral maar de strijdlust mag wel stilaan ontwaken.