Vijf voor 12 was het volgens mij…al jaren maar ik had een manier gevonden om ermee om te gaan, dacht ik. Daarom komt de wake-up call zo hard aan. De energie is op en wat leek op een banale infectie geneest niet, mijn lichaam wil niet mee dus verplichte rust en hopen op snel beterschap. Alhoewel snel is relatief wanneer je al jaren het beste van jezelf geeft voor alles en iedereen die dat van je verwacht. Vooral wanneer je voor jezelf de lat altijd wat hoger legt want voor mij is perfectie nu eenmaal de enige aanvaardbare norm. Ondertussen is het me dus wel duidelijk dat ik roofbouw heb gepleegd op mijn kostbaarste bezit. Ik kan niet anders dan dat nu onder ogen zien en werken aan mezelf en mijn kleine kantjes terwijl ik dacht dat ik hierin al enorm gegroeid was maar dat is niet meer dan zinsbegoocheling blijkbaar.

Wanneer ik terugkijk op de voorbije jaren, herinner ik me vooral de constante vermoeidheid. Opstaan en absoluut niet fit zijn om de dag te starten was mijn dagelijkse realiteit geworden. Vrije dagen werden gebruikt om de batterijen op te laden en bij te slapen maar ook werd er bewust tijd gemaakt om te genieten. Afspraakjes met vriendinnen, uitstapjes en vooral tot rust komen aan zee met mijn gezin zorgden ervoor dat ik het gevoel kreeg op die manier mijn balans te kunnen bewaren. Ik geloofde werkelijk dat ik de toverformule ontdekt had. Tot ik de laatste weken geconfronteerd werd met het feit dat dat niet meer werkte. Ik wou me vooral nog afzonderen in mijn veilige cocon om me op te laden voor wat ik niet uit de weg wou gaan. Kost wat kost wou ik blijven functioneren zonder dat ik toe moest geven aan hoe het werkelijk met me ging. De eeuwige glimlach en het positivisme eigen aan mijn persoonlijkheid waren mijn bondgenoot, echter niet meer van harte.

Er waren inderdaad heel wat lichamelijke ongemakken maar die lachte ik wel weg. Een dagje ouder worden had blijkbaar zijn consequenties en pijnstillers deden hun werk. Van rugklachten, migraine, maagzweren, spijsverteringsklachten en regelmatig terugkerende luchtwegeninfecties bleef ik niet gespaard maar de link met stress in mijn leven werd pas de voorbije maanden echt duidelijk. Toch bleef ik doorgaan tegen beter weten in. Een relaxatiecursus en wat sport zouden me helpen om hiermee om te gaan en de bezoekjes aan een psychologe moesten ervoor zorgen dat ik een betere kijk kreeg op mijn situatie én niet onbelangrijk mijn persoonlijke bagage. Mij zou het beestje stress genaamd niet klein krijgen, integendeel mijn vechtlust werd net aangewakkerd, toch voor even.

Perfectionisme of de drang ernaar blijkt nefast te zijn voor velen, het loslaten ervan is echter niet evident. De theorie omzetten in praktijk bleek een proces dat ik niet onmiddellijk kon realiseren. Het evenwicht raakte meer en meer zoek, de momenten van ontspanning maakten niet meer de inspanning goed. Leuke ontspannende momenten maakten vaker plaats voor rust of was dat eerder een zekere vorm van apathie ? Genieten bleek stilaan onmogelijk. De vicieuze cirkel sloot zich onverbiddelijk maar geen mens had door hoe het echt met mij ging, ook ik niet.