Er zijn van die momenten in een mensenleven waarvan je je jaren nadien de details nog haarfijn herinnert. Bepaalde geuren, geluiden, smaken en emoties roepen plots de herinnering op aan wat jezelf al lang vergeten was.  Vaak besef je dan pas hoe belangrijk dit moment was en wat voor impact het had op je leven. Confronterend vooral wanneer dit je dan uit je evenwicht brengt of je laat twijfelen aan keuzes die je hebt gemaakt. Gelukkig beschikt het complexe wezen wat de mens is dan over het vermogen om naar bepaalde mechanismes terug te grijpen die ons net niet wakker schudden. Nee, in plaats daarvan, kiezen we ervoor om als een struisvogel te ontkennen wat ons drijft. Ondertussen gaan we maar door op hetzelfde elan, lopen we onszelf voorbij en ontkennen we vooral dat er wat scheelt. We functioneren als het ware op automatische piloot. Niemand in onze omgeving die kan zeggen wat ons echt bezig houdt, als we het zelf op dat moment dan al beseffen.

Aanvaarding van jezelf is een proces van jaren, voor velen een onbegonnen werk. We verwachten echter zoveel van onszelf, en onze omgeving, dat wie bewust wil leven en zichzelf niet langer kan verloochenen vroeg of laat moet toegeven dat we teveel verlangen. De lat ligt gewoon te hoog.

Kunnen we de perfecte huisvrouw zijn ? Een organisatietalent pur sang met ook een job waarin je al het beste van jezelf geeft. Als ideale moeder die natuurlijk voor haar kinderen alles doet zoals het hoort. Dit uiteraard volgens de allerlaatste opvoedingsprincipes met enkel verantwoord speelgoed in huis, terwijl je zorgt voor de juiste hechting van je gezinsleden. Ondertussen tover je natuurlijk ook elke dag een gezonde maaltijd op tafel; al dan niet glutenvrij indien nodig of vegetarisch voor de liefhebbers. Vaak is er ook nog een relatie waarin je een volwaardige partner bent, een maatje vooral, over het evenwicht en de rol van de ideale nieuwe man ga ik niet uitweiden want dat is een verhaal op zich en blijft in vele gevallen bij een mooie theorie. Er zijn de vele sociale contacten om te onderhouden en onderschat de impact  van social media niet want ook hier willen we vooral het perfecte plaatje tonen. Bovendien zie je er op elk moment goed uit, volg je de laatste mode of draag je toch wat jezelf graag wil, zover zijn we ondertussen gelukkig wel zolang het maar beantwoord aan bepaalde normen én maten. En om in goede conditie te zijn ga je ook nog regelmatig sporten want als het even kan, heb je ook nog wel recht op wat me-time, wat hoe langer hoe meer aanvoelt als een to-do in plaats van de ontspanning dat het zou kunnen zijn. Kortom een quasi oneindig lijstje waarvan de opsomming alleen al me doet realiseren dat er heel wat werk aan de winkel is om de gevolgen ervan en de bijhorende frustraties aan te pakken. En dat zijn er in mijn geval heel wat.

Verwacht niet dat ik de enige echte waarheid ken of een pasklare oplossing kan bieden. Ieder moet voor zichzelf op zoek naar wat voor zijn situatie werkt. Zelf ben ik ook op zoek en wil ik jullie meenemen in mijn zoektocht naar de kip of het ei. Is een drang naar perfectie er de oorzaak van dat velen vroeg of laat hun grenzen ontmoeten ? Of is dat net onze valkuil ? Willen we gewoon teveel of is het enkel de druk van de maatschappij waarin we leven ?  Laten we ons leven verder aan ons voorbij glijden of kiezen we vanaf nu bewust voor onszelf ook als dat inhoudt dat we niet meer voldoen aan het ideaalbeeld waarmee we zo vergroeid zijn ? Ik wil in geen geval blijven doorgaan tot ik volledig crash. Nee, ik wil, nu het vijf voor twaalf is, mezelf wakker schudden en bewuste keuzes maken voor mezelf. Dit kan alleen maar gunstig zijn voor iedereen rondom mij en heel misschien ook voor een van jullie. Omdat we dat verdienen…het allerbeste van onszelf!

Alleen al deze reflecties delen, vergt van mezelf heel wat moed maar ik geloof erin dat dit een eerste stap kan zijn om los te laten uit het verleden wat me belast. Een gezonde geest in een gezond lichaam is de basis van alles maar laat net dat al een hele tijd zoek zijn en ongewild ook mijn grenzen bepalen. Hierdoor functioneer ik niet langer zoals ik wil of is het eerder zoals van mij verwacht wordt ? Ik wil niet zwak zijn maar ben mezelf onderweg wel kwijt geraakt, net door het verwaarlozen van mezelf en mijn gevoelens. Tijd dus om het vanaf nu anders te doen. Nee leren zeggen maakt ongetwijfeld deel uit van mijn plan op weg naar een bewuster leven. What else ?